WILLEM BEUKEMA

Op 9 oktober 2002 ontmoette ik hem voor het eerst. De dag erna zou hij in mijn hart gaan ableren. Met een ingewikkelde cathedermethode wilde deze cardioloog littekens aanbrengen op de plaats waar de longvenen in de linkerboezem naar binnen komen. In vakjargon: de longaders moesten elektrisch geïsoleerd worden.
Het uiteindelijke resultaat : mijn hartritmestoornissen moesten er door afnemen en het liefst helemaal verdwijnen.
De naam van de cardioloog : Willem Beukema. Plaats van handeling : het ziekenhuis Weezenlanden in Zwolle, onderdeel van de Isala Klinieken.

Dr. Willem Beukema was de eerste cardioloog in Nederland die deze voor die tijd nieuwe operatietechniek toepaste. Bedacht en ontwikkeld door de Italiaanse professor Carlo Pappone in het Universiteitsziekenhuis in Milaan. Met behulp van computertechnieken uit de ruimte- en de luchtvaart en gecombineerd met de bestaande röntgentechnolgie, zo meldde RTV Oost in januari 2003, bouwden ze op beeldschermen je linkerboezem driedimensionnaal na. En daarna ging Willem Beukema aan de slag.
In januari en februari 2003 en in februari 2008 kropen de catheders via Willems handen opnieuw in mijn hart en verrichtten daar nogmaals het nodige reparatiewerk. Helemaal goed gekomen is het helaas (nog steeds) niet.

De film van toen en de realiteit van nu spelen zich de afgelopen maanden weer intensief voor mijn ogen af.

In de eerste plaats door het overlijden van Willem Beukema zelf op 1 december 2011. Hij mocht slechts 56 jaar worden. Veel te jong en onrechtvaardig om zo jong dit aardse bestaan te moeten verlaten. Een fantastisch mens, buitengewoon geliefd bij zijn collega’s, medewerkers en bovenal zijn patiënten. Isala verloor daarmee een icoon van de cardiologie in Nederland.

In de tweede plaats door het initiatief van de cardioloog dr. Lukas Dekker (@cardioloogLukas) die op 27 februari Ad Langendonk (@hartpatientAd) in het Catharinaziekenhuis in Eindhoven gaat ableren en het hele ablatieproces op Twitter gaat en laat begeleiden voor geïnteresseerden.
Op 12 januari werd het op Twitter en via andere media wereldkundig gemaakt. Een prima initiatief om zo de social media in te schakelen om informatie en vooral veel vragen te beantwoorden van patiënten en direct betrokkenen (er zijn 300.000 mensen met hartritmestoornissen in ons land). Op deze manier helpt en informeert de internettechnologie de mensheid opnieuw meer en beter dan ooit.

De derde reden is dat ik zelf afgelopen vrijdag te horen kreeg dat ik in februari opnieuw geableerd ga worden in Zwolle. Voor de vierde keer. Een allerlaatste kans om toch zoveel mogelijk verlost te worden van het boezemfibrilleren en boezemflutteren. Ik hoop op het beste en zal in dankbaarheid denken aan Willem Beukema. Want ik ben er nog………

Drenthe en Nederland zijn een uniek musicus armer. Met het overlijden van Harry Muskee (Cuby van the Blizzards) op 26 september 2011 is een bijzonder mens uit dit aardse leven vertrokken. Zijn onderscheidende bluesmuziek doorbrak de rimpeling van alledag, zorgde voor toegevoegde waarde aan het leven.
Ik herinner me nog steeds heel goed die zaterdagochtend in 1966 dat klasgenoot Simon Veenstra met de elpee Desolation het leslokaal binnenkwam en de handvaardigheidleraar zo aardig was om een pick-up te halen. Opeens klonkThings I remember uit de boxen. Daarna Hobo Blues, Just For Fun, I’m in love en het schitterend vertolkte Gin House Blues.
Was dat muziek van Nederlandse bodem? Sterker, het bleek zelfs van mijn eigen geboortegrond Drenthe afkomstig te zijn: Cuby and the Blizzards. Aangevoerd door de prachtig schurende en stuwende bluesstem van Harry. Gelardeerd met de virtueuze gitaarsolo’s van Eelco Gelling.
En of dat nog niet genoeg was kwam een jaar later Groeten uit Grollo. Het hartverscheurende ‘Somebody will know someday’ is tot op de dag van vandaag voor mij persoonlijk het allermooiste nummer dat ik ooit gehoord heb. Het raakt je ziel, het verscheurt je hart en ontroert je lijf.
Op 17 maart 1990 presenteerde ik bij Radio Drenthe een twee uur durend programma over en met Harry Muskee. Omdat hij 25 jaar in het vak zat.
Een programma waarin hij na jaren zijn oude muzikale vriend en de fantastische gitarist Eelco Gelling weer zag. Een programma waarin ‘good old Harry’ uit ‘Just for fun’ van Desolation, de oude en toen nog vitale kroegbaas Harm Hofsteenge uit Grolloo, live aanwezig was en hem toesprak. Het was een radiomoment waarbij Harry weer eens met Eddy Boyd kon spreken. En hij ontving van de gemeente Assen eindelijk de onderscheiding die hij verdiende: de erepenning van de stad.
Nadien heeft deze Drentse blueslegende gelukkig de aandacht gekregen op het podium van de Nederlandse muziek die hij (en zijn band) verdiende.
Harry Muskee een groots musicus en alleraardigst mens.

Groeten uit Grollo : Cuby and the Blizzards

Desolation Cuby and the Blizzards

Vorig jaar mocht ik samen met collega Felix Meurders een week lang in Irak presentatoren van de Iraakse televisie trainen. Een bijzonder nuttige en ook plezierige ervaring. De stuwende kracht achter dit initiatief is Judit Neurink, een ervaren journaliste die barst van de ambities en aspiraties en verknocht is geraakt aan Irak. Ze schreef er inmiddels twee prachtige, enerverende boeken over.

Maar het door haar opgerichte Independant Media Centre in Kurdistand (IMCK) verkeert in financieel zwaar weer. Dat komt, vermoed ik, mede door het missiewerk dat Judit verricht: de onafhankelijke journalistiek van de grond tillen, die een steun in de rug te geven in dit door oorlog en vriendjespolitiek geteisterde land.

De kas van het IMCK is leeg. En het door Judit zo goed in gang gezette waardevolle journalistieke werk dreigt te stagneren en misschien wel te stoppen. Dat moet voorkomen worden. Judit schreef vandaag aan al haar relaties een mail met de volgende inhoud.

“Is dat nu nodig,” verzuchtte mijn vrouw, toen ze zag dat ik op mijn nieuwe website ook nog een blog heb. “Ja, waarom niet,” antwoordde ik neutraal. “Zit de wereld dan nog op wat schrijfsels van jou te wachten,” retourneerde ze. Waarop ik wijselijk mijn mond hield.

Maar in mijn achterhoofd zweefde al tijden voortdurend de titel van een column in de vroegere Persunie dagbladen van een man met veel titels. Professor dr. ir. L.A.M. Snijders of zoiets. En de aanhef was altijd: ‘Professor Snijders waarschuwt de wereld nog één keer’.

Zo gek zal het niet worden. Maar als ik anderen vertel dat je tegenwoordig je eigen platform, je eigen medium kunt creëren, waarom neem ik voor mezelf op mijn 59ste levensjaar daarvoor daar dan niet de ruimte.

Op ongeregelde tijden krijg ik vast inspiratie om u en mezelf nog één keer te vertellen wat in mijn Drentse hart borrelt en waar ik misschien de wereld wel voor wil waarschuwen.