ISALA : HART, HELDEN & HORROR

Dit blog gaat over mijn op 13 februari 2024 opnieuw geopereerde HART. Het gaat over de HORROR maanden vanaf eind oktober 2023, waarin mijn fysieke en mentale gezondheid naar ongekende diepte afgleed en langs de afgrond schuurde.

Maar het gaat ook over de HELDEN, die met hun medische vakmanschap, hun exclusieve cardiologische kennis, hun empathisch vermogen, hun soms onbegrensde toewijding en hun doortastendheid, ervoor gezorgd hebben dat ik nog leef.

Daarom eerst een eerbetoon aan een aantal van die HELDEN van het topklinische ziekenhuis Isala in Zwolle-Meppel. Zij zijn voor mij het symbool voor de kwaliteit van hartzorg, die daar geboden werd en wordt.

Zonder anderen tekort te willen doen, noem ik met respect de Isala director of cardiology en vakgroepvoorzitter dr. Robert Riezebos, cardiothoracaal chrirurg dr. Sandeep Singh, cardiothoracaal chirurg dr. Thanasie Markou, cardioloog dr. Joshua Verbakel, de Kirsten’s, Lisette’s, Rosalie’s en Tristans en anderen van de thorax en cardiologie verpleegafdelingen en de medewerkers van de ambulancezorg in Drenthe.

OPNIEUW EEN OPEN HART OPERATIE

Het is dinsdag 13 februari 2024. Ik vermoed even voor acht uur ’s ochtends, als ze mij op mijn ziekenhuisbed van de afdeling cardiologie V2.5 naar een van de operatiekamers van Isala in Zwolle duwen. Op weg naar de duisternis van mijn tweede open hartoperatie. Een operatie die ik absoluut niet wilde. Een hart waaraan de laatste 25 jaar al zoveel gesleuteld en geopereerd is. Maar waar nu opnieuw rigoureus het een en ander grondig vernieuwd en gerenoveerd moet worden, wil ik de komende jaren nog enige kans van overleven hebben. Tientallen jaren heb ik me tegen deze nieuwe, ingrijpende en confronterende operatieve ingreep verzet. “Dat nooit weer,” riep ik steeds, als ik dacht aan 16 maart 1965.Op die dag werd ik in het toenmalige Academisch Ziekenhuis in Leiden (AZL) door de eerste hoogleraar thoraxchirurgie professor dr. Gerard Brom (1915 – 2003) aan mijn hart geopereerd. De hartchirurgie stond nog in de kinderschoenen.

Overlevingskans: 50 procent. Links en rechts naast me overleden geopereerde patiënten.

Bijna 60 jaar kijk ik nu al dagelijks minimaal 2 keer naar een horizontaal litteken op mijn borst van 36 centimeter lang. Het trauma van die open hartoperatie op 16 maart 1965 krijgt op deze 13^e februari 2024 een nieuwe dimensie als Isala cardiothoracaal chirurg dr. Sandeep Singh de operatiekamer op komt. Hij is Isala’s top-hartchirurg, die verantwoordelijk is voor ingewikkelde operaties en deze klus aan mijn hart, zo vertelde hij mij voorafgaande aan deze forse ingreep, met een team van 10 mensen moet klaren.

Ik heb een onbegrensde bewondering voor mensen als Sandeep Singh. Artsen, chirurgen die op het scherpst van de snede met leven en dood en de toekomst van mensen bezig zijn. De ingewikkeldheid zit ‘m niet alleen, denk ik, in de ingreep sec (nieuwe hartklep en deel aorta moet vervangen worden door kunststof). Maar de complexiteit wordt bij mij mede bepaald door het littekenweefsel, dat door die operatie in 1965 in en rond mijn toen geopereerde hart zit en waar deze thorax-chirurg zijn weg in moet weten te vinden.

Gelukkig heb ik met behulp van Leidse Thorax-secretaresses ruim10 jaar geleden, wonder oh wonder, in een stoffige kast van het AZL in Leiden mijn originele operatieverslag uit 1965 teruggevonden.

Daarin stond duidelijk met welke hartafwijking ik op 29 november 1951 ben geboren. Met een “infundibulaire en valvulaire pulmenalesstenose en een “mogelijk ventrikel septum defect”. Simpel gezegd: de pulmonaal hartklep werkte niet goed, moest gerepareerd worden en er was mogelijk een gaatje in mijn hart.

“Ik laat me nooit weer opensnijden aan de voorkant,” riep ik tegen iedereen, die wist dat mijn hart sinds 2000 nieuwe defecten vertoonde. “Ik wil niet letterlijk en figuurlijk een kruis aan littekens op mijn borst hebben.” Dat beeld alleen al leek mij onverdraaglijk. En vaker dan me lief was kwamen op soms de meest vreemde momenten ook de beelden terug van die naast me liggende doodgaande mensen in dat Leidse ziekenhuis. Ik had in 1965 dus gewoon geluk!

NIEUWE OPERATIETECHNIEK

Maar er was hoop. Even terug in de tijd. Het is 2002 als de uiterst deskundige, empathische en veel te jong overleden Isala top-cardioloog dr. Willem Beukema (1955 – 2011) mij meedeelt dat ik voor mijn 70^e een nieuwe aorta-hartklep nodig heb. “Die klep begint te verkalken,” constateerde hij toen al nuchter.

 

Maar, voegde Willem Beukema er direct aan toe, “de techniek om een hartklep te vervangen via een slagader in de lies of kleine opening in de borstwand wordt steeds beter en verfijnder.” In Isala werd deze nieuwe operatietechniek al vanaf 2009 toegepast. Het gaat dan om de zogenaamde TAVI (Transcatheter Aortic Valve Implantation) hartklep-operatie en -implantatie. En hoe langer ik met die ingreep zou wachten, des te verfijnder en verbeterd de operatietechniek zou worden, volgens Beukema.

Vanaf 2000 is er heel wat aan mijn hart gesleuteld. Eerst nog in het Academisch Ziekenhuis Groningen (AZG) – sinds 2005 het Universitair Medisch Centrum Groningen (UMCG) – vanaf 2002 in De Weezenlanden, onderdeel van de Isala Klinieken in Zwolle en sinds 2013 in het toen geopende nieuwe Isala ziekenhuis aan de Zwolse Dokter van Heesweg. Een kleine opsomming.

45 cardioversies vanaf 2000 tot en met 2012 (waarbij onder narcose een te snel hartritme (boezemfibrilleren of boezemflutter) met een stroomstoot weer in een normaal sinusritme wordt teruggebracht).

Vanaf 2002 tot en met 2010 5 ablaties., waarbij met een katheder stukjes hartweefsel, dat die hartritmestoornissen veroorzaken, worden verhit en tegenwoordig ook worden         bevroren of gelaserd.

In 2012 nog een ablatie en een pacemaker

In 2012 een his-ablatie.

Bij deze ingreep wordt de zogeheten Bundel van His doorgebrand. Dat is zeg maar het stroomdraadje dat bij het ‘kloppen’ van het hart eerst de boezems hun werk laat doen en vervolgens de hartkamers met een ‘stroomstootje’ aan het werk zet om het bloed door je lichaam te pompen. Je hartslag wordt na deze his-ablatie 24 uur per dag bepaald door de pacemaker, die met draden verbonden is met je beide hartkamer(s)

http://henktenoever.nl/blog/2012/12/19/bundel-van-his-een-bizar-jaar/

In 2015 is de pacemaker vervangen door een ICD (Implanteerbare Cardioverter Defibrillator) met een permanente pacemaker-functie, die een elektrische schok aan het hart kan geven bij een levensbedreigende hartritmestoornis.

http://henktenoever.nl/blog/2015/06/06/van-pacemaker-en-his-ablatie-naar-icd/

CONDITIE EN COVID

Het is 2020 als mijn conditie en uithoudingsvermogen sluipenderwijs achteruitgaat. Het is de tijd van corona, van covid. De ziekenhuizen, ook Isala in Zwolle, weerden zoveel mogelijk patiënten voor een bezoek aan de polikliniek of noodzakelijke onderzoeken. Pas na de schorsing van mijn van (overigens nog steeds niet bewezen) fraude verdachte en geschorste cardioloog dr. Arif Elvan in 2022 en na veel telefoneren, telefoneren, opnieuw  telefoneren en nog eens telefoneren met het secretariaat van cardiologie, kreeg ik het eindelijk voor elkaar om met (weer) een nieuwe, jonge, empathische en bevlogen Isala-cardioloog dr. Joshua Verbakel een afspraak te maken op de polikliniek op 11 augustus 2022.  Hij bleek doortastend. Kende mijn dossier inmiddels goed. Luisterde en begreep mijn wens om niet weer een open hartoperatie te hoeven ondergaan. Plande gelijk op 23 augustus 2022 een CT-scan van mijn aorta en aorta-hartklep. Want die aorta was ook op één plaats vergroot en stuwde met nog 3 millimeter te gaan tegen de kritische grens van 55 millimeter aan, die om een ingrijpende operatie schreeuwde. Maar ik wilde me niet meer open laten snijden aan de voorkant van mijn borstkas. Een nieuwe open hartoperatie was voor mij geen optie. Dat was een no go area. Joshua Verbakel  keek op die 11e augustus 2022 direct een jaar vooruit en plande voor 11 juli 2023 tegelijkertijd alvast een nieuwe CT-scan en op 23 september van het afgelopen jaar een echo van mijn hart.

Op 5 oktober 2023 - bij het schrijven van dit blog amper 5 maanden geleden – belde hij mij met de mededeling dat de aorta-hartklep nu toch echt snel vervangen moest worden en hij zou de procedure qua onderzoeken en ‘operatie via de lies’ daarvoor in werking zetten.

HORROR SCENARIO 1

Van het door hem bedachte scenario op 5 oktober 2023 is helemaal niets terecht gekomen. Het werd chaos. Improviseren. Geweldige teleurstellingen en frustraties een plaatsje geven. In amper 4 maanden tijd 5 keer op een brancard in en uit een ambulance worden getild. (Long)artsen die verbaal variëren, zo noem ik het maar, met allerlei verschillende benamingen en diagnoses over longontsteking(en). Drie zware antibiotica kuren, waardoor ik doodziek werd en in no time bijna 20 kilo afviel.

Het steeds weer vervangen van je infuus met als toppunt 5 keer in amper 2 dagen tijd. Gerommel met medicatie, die ik zelf moest meenemen en die ik van de verpleging kreeg. Maar bovenal, je zo ziek voelen. Zo kortademig zijn, dat je amper van je bed naar de doucheruimte kunt lopen. Geen zin in eten hebben. Opeens zit je machteloos op de bodem van de kelder van de mentale weerbaarheid.

Een korte summing-up van dit horror scenario.

-       Als ik op 24 oktober 2023 opeens heel kortademig wordt pakt mijn altijd doortastende Westerborker huisarts Arnoud van Loo direct door: bloed prikken en hart-longfoto’s laten maken. “Ik hoor het kraken bij je longen,” constateert hij.

-       Op vrijdag 27 oktober 2023 beland ik op de SEH (Spoed Eisende Hulp) van Isala in Meppel. “Zwolle ligt helemaal vol,” kreeg Arnoud Van Loo te horen.

De diagnose op die Meppelse SEH: longontsteking en opname op de afdeling cardiologie in het ziekenhuis. En….. een pittige antibiotica kuur via het infuus.

-       Vrijdag 3 november 2023 met de ambulance van Meppel naar Zwolle en retour Meppel voor een hartkatheterisatie. Die was noodzakelijk om te kijken of mijn kransslagaders goed genoeg waren voor die TAVI-hartklepoperatie via de lies.

-       Zaterdag 4 november 2023 mag ik naar huis. Maar het weekend verloopt niet soepel. De kortademigheid slaat opnieuw in volle hevigheid toe. En als Isala-arts Sanne Kox mij ‘s maandags 6 november belt over de uitslag van de katheterisatie hoort ze al snel dat het niet goed met mij gaat. Na kort intern overleg in Zwolle meldt ze zich weer met de mededeling: “De ambulance is al naar u onderweg.”

-       Diagnose nu op de spoedopname Eerste Hart Long Hulp (EHLH) in Zwolle: een dubbele longontsteking. Behandeling: een nieuwe anti-biotica kuur.

-       Het is 29 november 2023, mijn verjaardag. En ik word bij een longarts van Isala verwacht. Er zijn longfoto’s gemaakt en er is bloed geprikt. Mijn vrouw en ik schuiven bij hem aan aan het bureau. Hij draait zijn beeldscherm gedeeltelijk naar ons toe en zegt: “Kijk, daar zit nog vocht van uw longontsteking. U hebt, wat wij noemen, een atypische longontsteking,” Weer een andere naam. Hij vraagt welke klachten ik heb naast de kortademigheid.  Ik heb geen koorts, hoest niet, hoest geen slijm op, heb geen koude rillingen en mijn ontstekingswaarden zijn slechts 1 keer net boven de 100 (101) geweest en vertonen nu weer een dalende trend (49). Deze longarts vond het kennelijk niet nodig om zelf ook nog even te luisteren. Hij verwijst alleen naar de CT-scan van mijn hart voor mijn nieuwe aorta-klep die voor woensdag de 13^e december gepland staat. “Ze kunnen dan ook gelijk je longen bekijken,” concludeert hij en we kunnen gaan.

-       Het is maandagmorgen 11 december 2023 als de kortademigheid in volle hevigheid weer toeslaat, de saturatie (zuurstofgehalte) in mijn bloed ver onder de 90 is gedaald. Bij gezonde mensen is die saturatie minimaal 98 tot 99.  Mijn altijd resolute huisarts Arnoud van Loo belt direct met Zwolle en bestelt een ambulance.

Die is er binnen het kwartier. Helden zijn het al die ambulance-medewerkers. Doortastend, geruststellend, vakkundig. Opname op spoedeisende Eerste Hart Long Hulp (EHLH) en vrij snel is naar aanleiding van foto’s de diagnose gesteld: ik heb nog steeds last van veel vocht in en rond de longen door die hardnekkige longontsteking. Zeggen ze. En ik word opgenomen op de afdeling Longgeneeskunde.

-       De CT-scan voor mijn aorta-TAVI-operatie wordt een dag naar voren gehaald: 12 december. In de namiddag van die 12^e komt de verantwoordelijk ‘zaalarts’ met de mededeling dat ze nu denken aan een steriele longontsteking en dat die te behandelen is met prednisolon. Zal mij een zorg zijn waar deze mee bestreden moet worden, als er nu eindelijk maar eens duidelijkheid is. Het is de 4^e variant longontsteking die mij wordt toegedicht. Diezelfde namiddag wordt er ook nog longvocht afgetapt. Geen lolletje, kan ik eenieder verzekeren.

Het is inmiddels woensdag 13 december en het loopt tegen het middaguur als de ‘zaalarts’ van Longgeneeskunde weer binnen komt met de mededeling: “De artsen willen uw scan van de longen in het team bespreken en u hoort daar in de loop van de middag de uitslag van.” Die uitslag krijg ik ook en schrijf vervolgens in een whats-app bericht aan mijn familie en vrienden het volgende:

CHAOS

“Het is chaos. Ik word nu weer van Longgeneeskunde overgedragen aan cardiologie, na uren praten met meerdere artsen n.a.v. scans, afgetapt longvocht en bloedonderzoek. Het blijkt, zeggen ze, dat ik toch geen traditionele longontsteking heb (maar deze wel met 3 loeizware anti-biotica kuren behandelen als  ………….). Nee mijn benauwdheid wordt vooral veroorzaakt door ophoping van pleuravocht in en achter de longen en dat is vermoedelijk door hartfalen ontstaan i.v.m. slechte aorta klep, die vervangen moet worden. En die vochtophoping is mogelijk getriggerd door een viraal verkoudheid virus. Behandelplan is nu: eerst moet vocht uit longen en achter longen weg.                                 De ontstekingswaarden moeten naar beneden. Dinsdag word ik ‘besproken’ in het Hartteam dat die bijzondere aorta-klepoperaties (TAVI) doet.

Vraag is wanneer ik conditioneel beetje beter ben, want pas dan kom ik op de rol. Zo lang ik benauwd ben en vocht niet weg is blijf ik in ziekenhuis.                                             Gelukkig bemoeit mijn eigen cardioloog Verbakel zich er inmiddels ook mee en ik kan je verzekeren dat ik de artsen hier wel heb laten merken wat ik momenteel van hun analyses en verschillende diagnoses vind. Je kunt dit scenario zelf niet bedenken.”

Gelukkig meldt zich, ter voorbereiding op mijn overplaatsing naar de afdeling cardiologie, tegen zes uur ’s avonds Warner Postma, een arts die zich specialiseert tot cardioloog en mijn dossier inmiddels goed heeft gelezen en mijn ziekenhuis-geschiedenis vanaf 27 oktober kent.                                                                                                                                        Hij begrijpt mijn frustratie en woede. Samen proberen we toch in alle nuchterheid naar de toekomst te kijken. De diagnoses van de longontstekingen lijken geschiedenis. Belangrijker is nu de TAVI-operatie om mijn aorta-hartklep via de lies te vervangen.         Ik doe een dringend beroep op hem om bij de artsen, die deze ingreep gaan doen, te bepleiten dat ik na al die maanden ellende nu zo snel mogelijk geholpen wordt. Ook al is mijn conditie flut. Als het fysiek kan moet er maar doorgepakt worden, vind ik. En Warner Postma ook.

Een kleine drie kwartier later staat opeens mijn eigen cardioloog Joshua Verbakel aan mijn bed. Hij kwam zijn collega Postma tegen en hoorde wat er allemaal speelde. Verbakel begrijpt mijn boosheid, machteloosheid en onmacht heel goed. En zegt toe dat hij zijn uiterste best zal doen om met de TAVI-operatie artsen mijn dossier te bespreken en om snelheid te bepleiten. Dat doet Verbakel de dag erop gelijk en wijst ze op de medische geschiedenis die ik in Isala vanaf 27 oktober al heb meegemaakt. Hij stuurt mij daarover op zondagochtend de 17^e december – een week voor de Kerstdagen – een bevlogen e-mail en hoopt dat ik uiterlijk begin januari 2024 een nieuwe aorta-klep heb.

Hij schrijft mij, mede met het oog op de komende feestdagen, de volgende gevoelvolle woorden.

“Ik hoop dat u zo spoedig mogelijk in goede conditie het ziekenhuis kunt verlaten. Vooral in deze tijd van het jaar heeft een ziekenhuisopname een andere lading. Desondanks wens ik u een fijne Kerst en alvast alle goeds voor het nieuwe jaar. Mocht ik u niet meer spreken voor die tijd, dan hoop ik dat u het nieuwe jaar ingaat met een herstelde hartklep. Mocht dit niet het geval zijn, dan reken ik er in ieder geval op dat u het nieuwe jaar kunt beginnen met een betere uitgangssituatie dan het afgelopen jaar.”

Op dinsdag 19 december meldt cardioloog Warner Postma zich weer aan mijn bed. Met een hoopvolle mededeling. Het Hartteam heeft mijn casus besproken. Begrijpen waarom ik geen open hartoperatie wil, daarom het aneurysma wil laten zo als het is en ze hebben mij op de voorlopige operatie-planning voordonderdag 4 januari 2024 gezet.

Met tranen in mijn ogen bel ik vervolgens mijn vrouw en beste vrienden. Eindelijk D-day. Er is een datum. Er gaat iets gebeuren. En……. ik mag gedurende de feestdagen even naar huis, maar moet me wel aan strenge regels houden. Vooral voorkomen dat ik een verkoudheid, griep of corona oploop. Dat betekent dus tot de 3^ejanuari, de dag van opname, leven in quarantaine. Dat heb ik er met liefde voor over.

HORROR SCENARIO 2

Het is dinsdag 2 januari 2024 als om 12.15 uur mijn mobiele telefoon over gaat en het display ‘Anoniem’vermeldt. De kans dat dit een Isala-nummer is is bijzonder groot. Ze bellen altijd anoniem.

Het is cardioloog dr. Rik Hermanides, een van de artsen die de TAVI-operatie zal gaan doen op 4 januari. Hij valt gelijk met de deur in huis.

“Ik heb een teleurstellende mededeling voor u. Uw operatie gaat overmorgen niet door. De fabrikant van de hartklep vindt het risico voor plaatsing te groot, omdat hierdoor u linker coronair (kransslagader) wel eens in de knel kan komen en u een hartaanval kunt krijgen. Dat kunnen we mogelijk met een stent in het hart wel een beetje verhelpen. Maar dat is een groot risico. We gaan uw zaak deze week nog een keer bespreken in het Hartteam. Maar de operatie donderdag gaat dus niet door.” Er stort even een wereld in. Ik probeer bij Hermanides toch nog wat ‘operatie-ruimte’ te vinden. “Maar als ik dat risico nou wel wil lopen,” probeer ik. “Ja, maar wij moeten dat ook willen,” antwoordt hij resoluut. Ik voel dat er geen enkele ruimte meer is om de TAVI-hartklep operatie door te zetten.

Maar wat nu, wat dan? “Waarom kiest u niet voor een open hart operatie. U bent een jongeman van 72 jaar en u kunt wel 90 worden,” roept Hermanides opgewekt. Dat zal zo zijn. Maar ik had en heb mij heilig voorgenomen om mij nooit meer aan de voorkant van mijn borstkas te laten opensnijden voor een hartoperatie.

We beëindigen met alle respect en wederzijds begrip ons telefoongesprek. Thuis lopen we vervolgens uren als zombies rond in. Tranen. Verdriet. Machteloosheid. Boosheid. Waarom? Wat nu? Hoezo? Allerlei vragen waar we geen antwoord op hebben. Alleen het gevoel van teleurstelling, dat je nog verder wegdrukt in de bodem van de kelder van de mentale weerbaarheid.

Het is en blijft stil vanuit ‘Zwolle’ de dagen erna. Tot ik opeens in de brievenbus een oproep vind van Isala om mij op maandag 15 januari 2024 om 11.15 uur te melden bij cardiothoracaal chirurg dr. Thanasie Markou. Op de website van het Hartcentrum van Isala staat als extra vermelding bij zijn naam: “Thanasie Markou promoveerde in 2013 op het gebied van kwaliteit van leven na hartchirurgie.” Dat slaat dus (ook) op mij na mijn hartoperatie van 1965.

Op die 15^e januari schuiven we even voor twaalf uur aan bij deze bevlogen chirurg dr. Markou. De empathie spat van zijn lijf af. Hoe menselijk en medelevend en begripvol kunnen woorden uit de mond van een arts komen. En……   hoe directief is hij in de mogelijkheden die nog resten nu de TAVI-operatie definitief tot het kansloze verleden behoort.

Markou legt gedetailleerd uit, doceert bijna en neemt ons als pseudo-deskundigen op cardiologisch gebied bij de hand in het proces van een nieuwe, tweede open hartoperatie, die volgens hem de beste oplossing is. Niets doen is de andere optie, maar dan weet ik dat dit aardse bestaan niet zo lang meer duurt.

Ik overhandig de chirurg het originele operatieverslag van professor Brom uit 1965. Er komt een kleine glimlach om zijn mond.

En op mijn vraag wie de operatie gaat doen, zegt Markou resoluut. “We hebben 3 goeie artsen die dat zouden kunnen. Maar voor u is de beste dokter Singh. Hij heeft ervaring met kinderhartchirurgie. Bij u moet hij ook door bestaand littekenweefsel opereren. En Singh en u zijn de beste match voor deze ingewikkelde operatie.”

Want naast de aoarta-hartklep wordt dan volgens Markou nu ook direct mijn aneurysma aangepakt. ”We vervangen een deel van uw aorta door kunststof,” licht hij nuchter toe en toont ons gelijk driedimensionaal hoe dat eruit gaat zien.

Waar tot nu toe pessimisme over de geannuleerde TAVI-operatie overheerste, verlaten we nu de spreekkamer van dr. Markou met een opgewekte glimlach. Ondanks de ingrijpende operatie, die hij ons schetste, zorgt deze arts ervoor dat je in majeure stemming het ziekenhuis verlaat. Terwijl de boodschap en advies van Markou – een nieuwe open hartoperatie – er één is, die je eigenlijk niet wilde. Maar als de chemie tussen arts en patiënt goed is dan verdwijnt veel angst voor het ongewisse.

Op donderdag 26 januari krijg ik te horen dat mijn open hartoperatie voor vrijdag 2 februari gepland staat. Het hele scenario van nog noodzakelijke onderzoeken en gesprekken met artsen, physician assistent, anesthesist, fysiotherapie en de familie-begeleiding vanuit het ziekenhuis worden gepland op de opnamedag, op donderdag 1 februari.

Alle instructies zijn helder. De risico’s die deze operatie met zich meebrengt worden keer op keer vermeld. En om vier uur ’s middags wordt de operatiekleding voor de dag erop al op mijn ziekenhuisbed klaar gelegd.

Het ‘familiegesprek’ is geweest, waarin mijn echtgenote wordt verteld wanneer en hoe vaak en op welke manier ze tijdens de operatiedag om de 2 uur zal worden geïnformeerd over de stand van zaken.

Opnieuw volgt een gesprek met de zaalarts over de nodige risico’s. En even na drie uur ’s middags komt chirurg Sandeep Singh binnen. Pakt een krukje en er ontstaat een gevoelvol gesprek over mijn cardiologische verleden en de komende operatie. Sandeep Singh begrijpt waarom ik aan die operatie uit 1965 een trauma heb overgehouden. Maar houdt mij ook voor dat de hartchirurgie sinds die tijd een enorme vlucht heeft genomen. Dat er nog steeds risico’s aan kleven en bij mijn (re)operatie helemaal, benadrukt hij eveneens.

Het is een open, eerlijk en vertrouwenwekkend gesprek. Waarbij wij alle mogelijke vragen kunnen stellen en ook oprechte en ter zake doende en kundige antwoorden krijgen. De gesprekschemie is goed, de analyse van Sandeep Singh helder en hij is hoopvol gestemd over de afloop.

HORROR SCENARIO 3

En dan…………………. is het vijf over half vijf en komt de physician assistant de ziekenhuiskamer op en aan haar bedompte gezicht zie ik al dat dit bezoek niet veel goeds zal brengen. “Uw operatie morgen gaat niet door, er is een spoedgeval,” is de duidelijke, heldere mededeling die keihard binnenkomt. Het is na het annuleren van de TAVI-klepoperatie op 4 januari de tweede teleurstelling. De emotionele luiken in mijn bovenkamer sluiten zich even. Ik vloek heftig en roep vervolgens: “Dit is ongelooflijk kut. Dit geloof je niet.”

Maar het is de keiharde realiteit. Ik kan gaan. Weer naar huis en afwachten in onzekerheid op een nieuwe operatiedatum. Het mentale evenwicht krijgt opnieuw een vreselijke opdonder.

Gelukkig tref ik vlak voor het vertrek nog thorax-chirurg Markou. Hij vertelt verantwoordelijk te zijn voor de planning van nieuwe operaties en gaat daar de week erna mee aan de slag en belooft me dat er voor mij snel een plaats zal worden gevonden. Uiteindelijk wordt dat dinsdag 13 februari. “En je hebt nu een sterretje achter je naam en zult bij spoedgevallen dit keer als allerlaatste moeten wijken.” Ik waardeer zijn begrip voor de lange weg, die ik inmiddels bij Isala sinds 27 oktober heb afgelegd.

DE 2^e OPEN HARTOPERATIE : DINSDAG 13 februari 2024

Eenmaal op de operatietafel is de eerste met wie ik kennis maak, zo zit het althans in mijn geheugen en als ik zijn naam goed onthouden heb, anesthesioloog-intensivist Ferdinand Snellen. Een aardige, meelevende en innemende man. “Hebt u ervaring met narcose?” vraagt hij. “Wilt u de lange of de korte versie,” antwoord ik. Terwijl om mij heen allerlei OK-medewerkers bezig zijn met het voorbereiden van infusen en aansluitingen voor de hart-longmachine, die gedurende de hartoperatie mijn lijf in leven moet houden.

Ik vraag de anesthesioloog of hij mij de eerste anderhalve minuut voordat hij mij, zoals hij zelf zegt, “in een diepe slaap brengt”,nog wel even wil laten ‘genieten’ van die narcose, van die omslag van bewustzijn via een ‘beetje high zijn’ naar die ‘slaap’.

Ik wil graag nog even ‘vliegen’ van het strand van Terschelling naar het strand en de golven van Gran Canaria, waar ik graag kwam en steevast als eerste muziek op mijn oren de klassieke uitvoering van de rockopera Tommy van The Who beluisterde. Dat moet lukken, zegt de ‘diepe slaap-dokter’.

HELDEN 2

Het is dus, schat ik, even na half negen als de leider van het operatieteam chirurg Sandeep Singh de operatiekamer binnen komt. Hij roept de medewerkers bij zich, die bij de operatietafel komen staan. En dan volgt een scene die ik mijn leven lang niet meer zal vergeten. Dat beeld, die zachte, frèle, gevoelige stem van Sandeep Singh. Al die mensen om mij heen; het is iedere keer als ik daaraan terugdenk een kippenvel moment. Wat een teamgeest, wat een teamspirit.

Singh vraagt aan mij: “En wat gaan we vandaag bij u doen meneer Ten Oever?” In mijn cardiologische huis- tuin en keukentaal leg ik hem dat uit en Singh zegt tegen zijn team : ”Zo is het,” en begint vervolgens in de medische vaktermen het hele operatie-draaiboek en -proces door te nemen.: aortaklepstenose, aneurysma van aorta thoracalis. Type ingreep: klep, aorta en re-operatie.

Het operatie-team gaat aan de slag en mijn echtgenote wordt om de 2 uur gebeld door de familiebegeleiding over de vorderingen van de operatie. Uit haar aantekeningen een paar zinnen naar aanleiding van het telefonisch contact met de voortreffelijke familiebegeleiding.

Dinsdag 13 februari.

• 10.10 uur : re-operatie, in verband met littekenweefsel duurt wat langer, maar alles verloopt volgens plan.
• 12.02 uur : ze zijn nu bezig om alles “in te hechten”.
• 14.00 uur : alles ingehecht, nog wel aan de hart-longmachine, die straks wordt afgekoppeld. Daarna weer ‘opwarmen’, dat duurt wel even.

• 16.00 uur : operatie is klaar, goed verlopen, dr. Singh zal hierna bellen
• 17.15 uur : dr. Singh belt. Operatie is klaar. Nog veel medicatie nodig om bloeddruk op peil te houden. Situatie is stabiel, maar wordt wel in slaap gehouden.
• 18.00 uur : Op de intensive Care (IC) nog aan beademing, bloeddrukondersteuning, extra bloed, rommelige hartslag, nog niet echt stabiel.
• 22.50 uur : gebeld met IC. Situatie is iets stabieler.
• 

 

Woensdag 14 februari

• 05.45 uur : Gebeld met IC. Henk wordt nog beademd, verder tevreden.
• 10.00 uur : Henk is weer aanspreekbaar
• 14.00 – 17.00 uur : geen beademing meer, wel zuurstof. Medicatie wordt afgebouwd.

Donderdag 15 februari

• 6.30 uur : Henk heeft rustige nacht gehad, bloeddruk is goed.

In de loop van deze donderdag verhuis ik naar Thorax-afdeling V4 5^e verdieping, kamer 143.

Ik krijg opnieuw (nu 2 zakken) bloed. Kalium is te hoog, HB is te laag.                         Chirurg Singh komt langs en legt nog eens haarfijn uit dat de operatie lastige momenten kende (bijvoorbeeld het aanwezige littekenweefsel van de operatie uit 1965) en dat ik veel ‘ondersteuning’ nodig had in verband met de veel te lage bloeddruk. De rechter-hartkamer deed ook niet voor de volle 100 procent wat ie moest doen en met de nieren bleek eveneens nog het een en ander aan de hand.

Maar……………………. IK LEEF NOG!!!

HORROR SCENARIO 4

Het is maandag 19 februari als de physician assistant zegt dat ik morgen weer naar huis mag. De situatie lijkt redelijk stabiel. Maar in de loop van de dag wordt mijn situatie er niet beter op. Mijn plasser en balzak worden steeds dikker en opeens krijg ik in de namiddag ook opgezwollen enkels. In de loop van de avond wordt dit steeds erger c.q. dikker. Maar de verpleging vindt het niet noodzakelijk om er een arts bij te roepen.

Sterker, de volgende dag constateert de physician assistant dat ik wel naar huis kan en dat de medicatie en mijn nieuwe hartklep het aanwezige vocht wel ‘op gaan ruimen’.             Het zal wel zo zijn. Wie ben ik om met hun ervaring te spotten.

Eenmaal thuis wordt de situatie er niet beter op. Sterker, op maandag 26 februari zit ik bij een (andere) physician assistant op de Thorax-afdeling in Zwolle, die inderdaad ziet dat het niet pluis is bij mijn geslachtsorgaan, met mijn enkels, ik een wat opgezette buik heb, kortademiger ben geworden en meerdere kilo’s gegroeid ben. Vocht, vocht en nog eens vocht, constateer ik zelf maar.

Word naar huis gestuurd met steunkousen en krijg andere medicatie om met plassen het vocht sneller uit mijn lichaam te laten verdwijnen

Maar de situatie wordt bij de dag slechter. In de nacht van woensdag 28 of donderdag 29 februari neemt de pijn in maag- en darmstreek en onderbuik alleen maar toe. Ik heb het benauwd. Kan amper nog ademhalen. Mijn saturatie is onder de 90 gezakt. Ben angstig. Zeg tegen mijn echtgenote: “Ik ga dood.” Zij belt de spoedlijn van de huisarts en binnen een kwartier staat er (weer) een ambulance voor de deur.

Voor de 5^e keer word ik nu in 4 maanden tijd op een brancard in een ambulance getild op weg naar Isala in Zwolle. Maar dit keer is het menens, denk ik.

Gelukkig zijn de ambulance-medewerkers professionals, die hun kennis van zaken koppelen aan de menselijke maat van empathie, begrip en doortastendheid. Mijn angst (“Ik ga dood.”) beantwoorden ze met een opgewekte toon en de zin: “Dat valt wel mee, nu wij er zijn.”

Gelijk wordt de zuurstof aangekoppeld en leveren de ambulance-medewerkers mij weer op de Eerste HartLonghulp (EHLH) af bij Isala in Zwolle.

Krijg een nieuw bed op de afdeling cardiologie V2.5, een infuus om met medicatie het onnodige pleura vocht uit het lichaam te laten verdwijnen en 5 dagen aan de zuurstof om de saturatie weer substantieel op te krikken tot ver boven de 90.

HORROR SCENARIO 5

Het is donderdag 7 maart. Ik weeg nog 75,2 kilo. Meer dan 18 kilo afgevallen. Vel over been, heet dat dan. Geen spiermassa meer over.

 

Maar erger is dat deze dag de pijn in buik- en maagstreek steeds verder toeneemt. Ook al zeg ik het zelf; ik heb een redelijk hoge pijngrens. De gepassioneerde en zeer doortastende cardiologe en chef de clinique dr. Loes Klieverik is als zaalarts deze dagen verantwoordelijk voor de patiënten op de afdeling cardiologie V2.5 en ook voor mij op kamer 125.

Zij besluit ’s avonds om 21.45 uur om alsnog een echo van mijn ‘buikstreek’ te laten maken. Resultaat: geen acute ontstekingen of andere ernstige malheur. Met maagbeschermers via het infuus en een spuit morfine (die de pijn verzacht) dwaal ik de nacht in.

HELDEN 3 : GAME CHANGER

Het is vrijdag 8 maart 2024. Inmiddels alweer 8 dagen in het ziekenhuis. Gelukkig geven de longfoto’s aan dat het pleuravocht in en rond mijn longen beetje bij beetje aan het afnemen is.

En dan is het even na 10 uur ’s ochtends als de deze dag verantwoordelijke zaalarts zich met 2 verpleegkundigen aan mijn bed meldt. Hij stelt zich voor als Robert Riezebos. Ik krijg wel een kleine aha-erlebnis, maar kan de naam (nog) niet direct plaatsen.

Ik lig in T-shirt en boxershort op het ziekenhuisbed en het eerste wat hij doet is mij helemaal observeren. Pakt vervolgens zijn stethoscoop. Beluistert mijn bovenlichaam (longen en hart en maag- darmstreek) van voren, achteren en zijkanten. Beklopt en bevoelt mij. Knijpt een stuk vel van mijn bovenbeen samen en zegt tegen de verpleging: “Zie je dat die man aan het verdrogen is?!” En beslist direct dat de infusen voor de plasmedicatie en maagbeschermers afgekoppeld kunnen worden en vervangen worden door pillen.

“Ik heb uw dossier gelezen. En ik denk dat ik weet wat u heeft,” zegt dr. Riezebos. Maar daarom wil ik vandaag eerst nog wat onderzoeken doen om het zeker te weten,” is zijn samenvatting.

Na zijn vertrek google ik direct zijn naam. Hoe stom. De vage herkenning was er wel toen hij zich voorstelde. Maar wat heb ik inmiddels al veel over hem gelezen in de media en op andere websites.

Cardioloog dr. Robert Riezebos is namelijk een door de wol geverfde arts, die onder andere in het OLVG ziekenhuis in Amsterdam zijn sporen heeft verdiend en sinds april 2023 de nieuwe director of cardiology (zijn eigen omschrijving op LinkedIn) van het Hartcentrum van Isala is, ook wel als vakgroep-voorzitter omschreven. De baas, zeg maar. Alhoewel ik vermoed dat deze charismatische, bevlogen arts zo niet genoemd wil worden.

Hij is in ieder geval een director/vakgroep-voorzitter, die kennelijk meedraait in het zaaldienstenschema van de cardiologen op de afdelingen. Ik houd van leiders, die met beide benen in het dagelijkse arbeidsproces willen blijven staan, om zo ook te ervaren hoe het eraan toe gaat op de werkvloer. Uit ervaring van de dagelijkse praktijk mee kunnen praten en niet vanachter een bureau en de computer de medewerkers en werkprocessen aansturen.

Diezelfde middag ziet dr. Riezebos mij in een nisje van de afdeling zitten, waar ik de krant lees. Hij vraagt of ik de onderzoeken (longfoto’s en echo van het hart) al heb gehad en kan dat bevestigend beantwoorden. Hij heeft de uitslagen nog niet gezien. “Maar ga ze straks bekijken en kom dan terug.”

Maar voordat het zover is ontspint zich een bijzonder gesprek over mijn langjarige cardiologische verleden (“Ik ben hier bij het Hartcentrum van Isala bekender dan in de plaatselijke supermarkt van mijn woonplaats Westerbork.”), de wijze waarop hij mij die ochtend heeft onderzocht en na een voorzichtige analyse een voorlopige conclusie trok. Kon niet nalaten om tegen hem te zeggen: “Ik maak helaas nog steeds computerdokters mee, die alleen op hun beeldscherm kijken en dat een beetje schuin naar de patiënt draaien en er wat over vertellen. Maar die niet meer echt de patiënt bekijken, beluisteren en bevoelen.”

Ik vertel hem ook hoe verdrietig ik het heb gevonden dat de escalatie tussen de Maatschap Cardiologie en de Raad van Bestuur van Isala tot soms onherstelbare wonden heeft geleid bij artsen en andere medewerkers en ook mij als patiënt direct heeft getroffen door alle vertraging in het onderzoeks- en operatieproces dat hierdoor is opgetreden.

Maar ik kan dr. Riezebos tegelijkertijd vertellen hoe de sfeer het afgelopen jaar weer is verbeterd op cardiologie. Hoe arts-assistenten, net als vroeger, weer met enthousiasme over de kansen en mogelijkheden praten die ze krijgen. Verhaal eveneens over de hier al langer werkende cardiologen, die enthousiast vertellen over de wijze waarop de scholing, begeleiding en het ontdekken van nieuwe mogelijkheden weer kansen krijgen. En ook de verpleging vertelt dat de sfeer het afgelopen jaar weer is verbeterd.

Ik prijs cardioloog Riezebos voor zijn benadering van mijn hartprobleem, voor zijn kijkende, horende en voelende analyse van mijn complicatie na de open hartoperatie op 13 februari.

Als hij in de loop van de middag terugkomt en de uitslagen van de onderzoeken kent, komt hij met een resolute conclusie. “U hebt het postpericardiotomie syndroom. We noemen dat ook wel het Syndroom van Dressler.”

https://mens-en-gezondheid.infonu.nl/aandoeningen/196352-dressler-syndroom-hartaandoening-door-schade-aan-het-hart.html

Het blijkt dat eem heel klein percentage van de patiënten, die een nieuwe hartklep krijgen, dit Syndroom van Dressler kunnen krijgen. En ik zal daar ook niet eens bij horen. Dikke, domme, vette pech dus.

De cardioloog somt gelijk op welke medicatie daar het beste bij past en dat daar ook het ‘paardenmiddel’ prednisolon bij is. Maakt mij niet uit. Ik vind inmiddels alles geoorloofd als ik maar weer gewoon adem kan halen, uiteindelijk weer normaal kan lopen met mijn gevoelloze linker-onderbeen en klapvoet en ik mijn dove, gevoelloze linkerhand weer kan gebruiken.

Het is maandag 11 maart 2024 als ik van cardioloog dr. Anton Mulder toestemming krijg om naar huis te gaan met 6 verschillende medicijnen.

De longfoto’s en echo van het hart zien er weer iets beter uit dan de vrijdag ervoor en cardioloog Mulder vindt het verantwoord dat ik uit Zwolle weer naar thuis in Westerbork kan verhuizen.

Controle over 3 weken en……………  ik kan de komende 10 dagen op ieder moment van de dag bellen, om raad vragen en indien noodzakelijk weer naar Zwolle afreizen.

EMOTIE, MENTALE GEZONDHEID

Dit blog rond ik af op 27 maart 2024. Op de kop af 5 maanden nadat ik voor de eerste keer op de Eerste Spoed Hulp (ESH) van Isala in Meppel werd opgenomen.

Het zijn maanden geweest, waarin je fysieke en mentale gezondheid klap op klap krijgt. Diagnoses die verschillen en allerlei toevoegingen krijgen. Longontsteking, dubbele longontsteking, atypische ontsteking, steriele longontsteking. En….. dan is opeens kennelijk de longontsteking in al zijn gradaties toch niet de grote aanjager en aanstichter van alle problemen, maar verwijzen de artsen naar mijn defecte, zeer slecht functionerende aorta-hartklep als grootste boosdoener.  Waarbij een virale verkoudheid mede als trigger hiervoor wordt gezien.

Dat ik pas op 13 december, na dag na de CT-scan van mijn longen en hart, te horen krijg dat de artsen toch twijfelen aan de eerste diagnose, dat een longsteking de hoofdoorzaak is van mijn ziek zijn, maakt mij die dag en eigenlijk nu nog steeds een beetje moedeloos. En je bent machteloos, want de specifieke medische kennis en kunde over je ziek zijn zit bij de behandelende artsen, mag je verwachten.

Over het mentale aspect van je ziek zijn praten artsen amper met je. “De dokters denken alleen maar in het beter willen maken van de patiënt,” zei de overleden cardioloog Willem Beukema ooit tegen mij. “Wat het psychisch, mentaal met een patiënt doet raakt hen niet zo.”

Psychische nazorg is soms bij patiënten geen overbodige luxe, maar kan een helend effect hebben op de kijk op de toekomst. Helemaal als het scenario, waarbij herstel in het verschiet kan liggen, keer op keer wordt gewijzigd. Die nazorg zou een heldere, afgebakende plaats in het zorgproces moeten krijgen, lijkt me.

Wat denk je dat het als mens en als gezin met je doet als tot 2 keer toe een zo ingrijpende operatie aan je hart wordt gecanceld? Als je teleurstelling op teleurstelling moet stapelen in je bovenkamer? Meemakend dat je in het ziekenhuis op alle risico’s ervan bent gewezen en keer op keer  benadrukt wordt dat er een kans is om te overlijden.  De dood kijkt voortdurend over je schouder in zo’n proces en zorgt in huiselijke, familiaire en vriendenkring eveneens voor de nodige tranen en heftige emoties.

Zouden artsen dat begrijpen? Wordt daar in hun opleiding of in de na- en bijscholing gedurende hun werkzame leven voldoende aandacht aan besteed? Praten ze er wel eens over voor en na een ingrijpende operatie met patiënten? Is (psychische) nazorg een onderdeel van het genezingsproces?

Het enige wat ik in al die maanden daarover te horen kreeg was een korte zin van één verpleger. Die vertelde ik over de teleurstellingen, emoties en gevoelens, waar ik mee worstelde. Ik kreeg een afgemeten antwoord. “Zal ik een geestelijk verzorger voor u regelen?!” Nou, dat hoefde dus niet …….!!!!

En wat te denken als je binnen 4 maanden als machteloze, radeloze zieke man 5 keer op een brancard een ambulance wordt in- en uitgeschoven. Emoties van de eindigheid van het leven gieren door je lijf. God zij dank is het ambulance-personeel, waar ik mee te maken heb gehad, goud waard. Helden zijn het, die vanaf het moment dat ze bij je komen totdat ze je op de Eerst HartLonghulp (EHLH) hebben afgeleverd, je mentaal en fysiek bijna letterlijk en figuurlijk vasthouden. In ieder geval in leven houden, ook al zei je tegen hen “Ik ga dood”. Waarop een ambulance-verpleegkundige razendsnel reageerde met de rake opmerking: “Zo lang wij bij u zijn zal dat wel meevallen.” Optimisten zijn het die helden van de ambulancedienst. Schandelijk dat er nog steeds raddraaiers zijn die deze hulpverleners belagen. Aanpakken dat tuig en hard ook. Ambulance-medewerkers verdienen ons diepe respect.

En wat te denken als jij je doodziek voelt na 3 zware anti-biotica kuren en geen dokter een tip of advies geeft wat je daar tegen kunt doen. Waarom moest ik de tip van gember thee en pro-biotica van een derde uit de para-medische zorg van buiten het ziekenhuis krijgen!?

En als je in korte tijd zoveel kilo’s kwijt raakt dan is de kwaliteit van de warme maaltijden, die geboden worden, ook niet bevorderlijk. Sterker. Als de diëtiste zelfs adviseert om maar een warme maaltijd mee van huis te laten nemen, dan is er toch iets aan de hand. Dat ‘à la carte’ kunnen ze beter van de menukaart verwijderen.

HELDEN & COMMUNICATIE

Het Isala Hartcentrum kwam in 2022 opeens publicitair fors onder vuur te liggen, toen 2 daar nog werkende cardiologen van naam en faam geschorst werden. Ze werden/worden (met inmiddels vertrokken, gepensioneerde cardiologen) door de Fiscale Inlichtingen en Opsporingsdienst (FIOD) van de belastingen verdacht van het plegen van fraude. Daaraan voorafgaande was er al een hevige prestigestrijd gaande tussen de Maatschap Cardiologie en de Raad van Bestuur van Isala. Die werd zelfs in de rechtszaal uitgevochten. Die 2 geschorste cardiologen waren ‘mijn’ cardiologen.

Zij waren het die in 2012 en 2015 mij, na een his-ablatie en de implantatie van een pacemaker en later een ICD, weer in staat stelden om een normaal leven te leiden. Daarover heb ik meerdere blogs op mijn website geschreven, waarin ook en terecht hun namen werden genoemd. En werd ik, toen de schijnwerpers van de media zich volop op de 2 cardiologen richtten, door mede-patiënten van Isala benaderd of ik niet opnieuw een blog over hen wilde schrijven.

De verleiding was groot. Maar heb het niet gedaan. Waarom niet? Omdat ik niet wist wat deze 2 cardiologen precies door de FIOD ten laste werd gelegd. En dat weet ik nog steeds niet. En misschien weten zij het zelf ook nog niet.

Met mijn jarenlange ervaring als journalist houd ik niet van ‘trial by media’. Want met de koppen en berichtgeving in landelijke kranten, in de landelijke tv-nieuwsrubrieken en in de regionale en lokale media, werden zij al schuldig bevonden voordat de aanklacht definitief bekend is en een rechter ook maar een uitspraak heeft gedaan. Ik houd niet van journalisten die tegelijkertijd officier van justitie en rechter willen spelen. Ik weet nog goed hoe ik zelf door onder andere de journalisten van NOS en Nieuwsuur in die tijd werd gebeld en hun eerste opmerking luidde: “U hebt zeker ook een Biotronik!” Deze firma, die pacemakers en ICD’s produceert, werd/wordt ervan verdacht met geld de Zwolse cardiologen te hebben omgekocht. Maar laat ik nou in 2015 een Boston Scientific ICD in Zwolle hebben gekregen. En de bewuste cardiologen legden mij destijds haarfijn uit waarom ik juist een ICD met home-monitoring van deze fabrikant kreeg. Pech voor die journalisten. Paste niet in hun verhaal.

Bewijs voor de fraude is tot op de dag van vandaag nog niet geleverd. Dat het Nederlandse journaille ook nog steeds niet exact weet wat de cardiologen ten laste wordt gelegd staat de onderzoeksjournalisten van de zogeheten kwaliteitskranten niet te prijzen. Nu papagaaien de Nederlandse media elkaar na, zonder zelf de check en double-check te doen of iets waar of niet waar is. Ik stam als journalist nog uit die traditie, met strenge hoofdredacteuren voor wie dat eigen check en double-check principe heilig was. Tegenwoordig mag je kennelijk iets publiceren, zonder zelf iets te checken, met alleen een verwijzing naar een bron die erover bericht heeft. Daarmee kun je ook hele en halve onwaarheden op elkaar stapelen, waardoor de zaak steeds groter wordt.

Om slechts één klein, maar in mijn ogen maatgevend voorbeeldje te noemen over hoe slecht het Nederlandse journaille wel niet berichtte over deze Zwolse cardiologen en hun werk, hierbij in de Rubriek Correcties en Aanvullingen van NRC op 30 januari – n.a.v. een uitgebreid artikel op 25 januari 2023 in die krant – dat Isala geen 6000 maar slechts ongeveer 600 pacemakers en ICD’s per jaar implanteerde.

Als zoiets simpels al niet goed wordt gecheckt, wat moet ik dan van de rest van de berichtgeving geloven?!

En wat te denken van de leiding van Isala, waaronder de inmiddels vertrokken voorzitter van de Raad van bestuur Rob Dillman. Ik heb als leidinggevende altijd geleerd dat je over interne personele problemen niet met de grote boze buitenwereld dient te communiceren. Helemaal niet via de media. Maar wat deed Dillman? Hij stond journalisten over deze delicate zaak te woord in plaats van de patiënten die het betrof bij cardiologie persoonlijk via een brief of mailbericht te informeren.

Tot op de dag van vandaag begrijp ik nog steeds niet waarom deze kwestie niet intern en op de binnenlijn had kunnen worden opgelost. Want de schorsing van de 2 nog bij Isala werkende cardiologen sloeg diepe wonden bij collega-cardiologen en vele medewerkers van de afdeling cardiologie, kan ik naar aanleiding van de verhalen die ik zelf daarover hoorde verzekeren.

Twee top-cardiologen, met ieder een specifieke kennis, verdwenen van het toneel. En ook al schreven het Bestuur van de Medische Staf Isala, het Bestuur Medisch Specialistische Bedrijf Isala en de Raad van Bestuur Isala in een interne memo aan de medewerkers n.a.v. van een Volkskrant artikel, dat een dag hierna op 26 november 2022 zou verschijnen, dat de patiëntenzorg en -veiligheid niet in het geding was. Daar viel in die dagen nog wel wat op af te dingen, constateerden veel medewerkers en ik kan er eveneens over meepraten.

Ik was in ieder geval mijn 2 cardiologen ‘kwijt’ die mij een normaal leven terug hadden gegeven en de poli-bezoeken en andere onderzoeken regulier hadden kunnen plannen. De een verdween van het tableau van Isala in de anonimiteit. 

De ander staat nog steeds als cardioloog (met foto’s en filmpjes) vermeld op de website van Isala. Hij moet wel een lange adem hebben. Want wie de FIOD een beetje volgt weet dat ze jaren de tijd nemen om zaken uit te pluizen. Dat betrokkenen, schuldig of onschuldig, daarbij als mens machteloos in het juridische luchtledige bungelen, zal ze bij de FIOD een zorg zijn.

Waarom ik in dit blog het nu alsnog over die 2 door mij als mensen en als vakmensen zeer gewaardeerde, geschorste cardiologen heb? Omdat ik hen ook beschouw als HELDEN, die mij beter hebben gemaakt, een normaal leven jarenlang terug hebben gegeven. En dat het voor patiënten, veel van hun (nu soms ex-) collega’s, medewerkers een uiterst pijnlijke ervaring is geweest, waarbij prestige kennelijk de maat der dingen moest zijn en de menselijke maat in het duister was verdwenen.

Toekomst

Ook al is mijn gezondheid momenteel broos en wankel. Ik hoop dat ik geen terugval meer krijg. Dat Dressler met zijn Syndroom mij niet weer gaat bezoeken. Hoop dat mijn gevoelloze, dove linker onderbeen, de bij deze lange ziekenhuisperiode opgelopen klapvoet en dove linkerhand ook verholpen kunnen worden. Hoop dat ik bij Hartrevalidatie de komende maanden mijn conditie weer kan opbouwen, spierkracht kan herwinnen en van de 18 kilo verdwenen lichaamsgewicht er toch weer wat kan terug winnen.

Hopelijk kan het medikatief traject ook worden afgebouwd, zodat je ’s ochtends en ’s avonds niet meer tot 7 in te nemen pillen hoeft te tellen.

Liep ik op 6 oktober 2023 nog ongeveer 10 kilometer op de golfbaan en speelde daar 18 holes. Dit jaar hoop ik uiterlijk in juni weer op diezelfde golfbaan te staan. Maar voor een goede conditie van mijn hart en longen ben ik daarvoor wel mede afhankelijk van de kennis en kunde en begeleiding van de medici bij Isala.

Het HORROR scenario van het HART heb ik hopelijk definitief achter mij gelaten dankzij de  HELDEN van Isala!