Dit blog gaat over mijn op 13 februari 2024 opnieuw geopereerde HART. Het gaat over de HORROR maanden vanaf eind oktober 2023, waarin mijn fysieke en mentale gezondheid naar ongekende diepte afgleed en langs de afgrond schuurde.

Maar het gaat ook over de HELDEN, die met hun medische vakmanschap, hun exclusieve cardiologische kennis, hun empathisch vermogen, hun soms onbegrensde toewijding en hun doortastendheid, ervoor gezorgd hebben dat ik nog leef.

Daarom eerst een eerbetoon aan een aantal van die HELDEN van het topklinische ziekenhuis Isala in Zwolle-Meppel. Zij zijn voor mij het symbool voor de kwaliteit van hartzorg, die daar geboden werd en wordt.

Zonder anderen tekort te willen doen, noem ik met respect de Isala director of cardiology en vakgroepvoorzitter dr. Robert Riezebos, cardiothoracaal chrirurg dr. Sandeep Singh, cardiothoracaal chirurg dr. Thanasie Markou, cardioloog dr. Joshua Verbakel, de Kirsten’s, Lisette’s, Rosalie’s en Tristans en anderen van de thorax en cardiologie verpleegafdelingen en de medewerkers van de ambulancezorg in Drenthe.

OPNIEUW EEN OPEN HART OPERATIE

Het is dinsdag 13 februari 2024. Ik vermoed even voor acht uur ’s ochtends, als ze mij op mijn ziekenhuisbed van de afdeling cardiologie V2.5 naar een van de operatiekamers van Isala in Zwolle duwen. Op weg naar de duisternis van mijn tweede open hartoperatie. Een operatie die ik absoluut niet wilde. Een hart waaraan de laatste 25 jaar al zoveel gesleuteld en geopereerd is. Maar waar nu opnieuw rigoureus het een en ander grondig vernieuwd en gerenoveerd moet worden, wil ik de komende jaren nog enige kans van overleven hebben. Tientallen jaren heb ik me tegen deze nieuwe, ingrijpende en confronterende operatieve ingreep verzet. “Dat nooit weer,” riep ik steeds, als ik dacht aan 16 maart 1965.Op die dag werd ik in het toenmalige Academisch Ziekenhuis in Leiden (AZL) door de eerste hoogleraar thoraxchirurgie professor dr. Gerard Brom (1915 – 2003) aan mijn hart geopereerd. De hartchirurgie stond nog in de kinderschoenen.

Overlevingskans: 50 procent. Links en rechts naast me overleden geopereerde patiënten.

Bijna 60 jaar kijk ik nu al dagelijks minimaal 2 keer naar een horizontaal litteken op mijn borst van 36 centimeter lang. Het trauma van die open hartoperatie op 16 maart 1965 krijgt op deze 13^e februari 2024 een nieuwe dimensie als Isala cardiothoracaal chirurg dr. Sandeep Singh de operatiekamer op komt. Hij is Isala’s top-hartchirurg, die verantwoordelijk is voor ingewikkelde operaties en deze klus aan mijn hart, zo vertelde hij mij voorafgaande aan deze forse ingreep, met een team van 10 mensen moet klaren.

Ik heb een onbegrensde bewondering voor mensen als Sandeep Singh. Artsen, chirurgen die op het scherpst van de snede met leven en dood en de toekomst van mensen bezig zijn. De ingewikkeldheid zit ‘m niet alleen, denk ik, in de ingreep sec (nieuwe hartklep en deel aorta moet vervangen worden door kunststof). Maar de complexiteit wordt bij mij mede bepaald door het littekenweefsel, dat door die operatie in 1965 in en rond mijn toen geopereerde hart zit en waar deze thorax-chirurg zijn weg in moet weten te vinden.

Gelukkig heb ik met behulp van Leidse Thorax-secretaresses ruim10 jaar geleden, wonder oh wonder, in een stoffige kast van het AZL in Leiden mijn originele operatieverslag uit 1965 teruggevonden.

Daarin stond duidelijk met welke hartafwijking ik op 29 november 1951 ben geboren. Met een “infundibulaire en valvulaire pulmenalesstenose en een “mogelijk ventrikel septum defect”. Simpel gezegd: de pulmonaal hartklep werkte niet goed, moest gerepareerd worden en er was mogelijk een gaatje in mijn hart.

“Ik laat me nooit weer opensnijden aan de voorkant,” riep ik tegen iedereen, die wist dat mijn hart sinds 2000 nieuwe defecten vertoonde. “Ik wil niet letterlijk en figuurlijk een kruis aan littekens op mijn borst hebben.” Dat beeld alleen al leek mij onverdraaglijk. En vaker dan me lief was kwamen op soms de meest vreemde momenten ook de beelden terug van die naast me liggende doodgaande mensen in dat Leidse ziekenhuis. Ik had in 1965 dus gewoon geluk!

NIEUWE OPERATIETECHNIEK

Maar er was hoop. Even terug in de tijd. Het is 2002 als de uiterst deskundige, empathische en veel te jong overleden Isala top-cardioloog dr. Willem Beukema (1955 – 2011) mij meedeelt dat ik voor mijn 70^e een nieuwe aorta-hartklep nodig heb. “Die klep begint te verkalken,” constateerde hij toen al nuchter.

 

Maar, voegde Willem Beukema er direct aan toe, “de techniek om een hartklep te vervangen via een slagader in de lies of kleine opening in de borstwand wordt steeds beter en verfijnder.” In Isala werd deze nieuwe operatietechniek al vanaf 2009 toegepast. Het gaat dan om de zogenaamde TAVI (Transcatheter Aortic Valve Implantation) hartklep-operatie en -implantatie. En hoe langer ik met die ingreep zou wachten, des te verfijnder en verbeterd de operatietechniek zou worden, volgens Beukema.

Vanaf 2000 is er heel wat aan mijn hart gesleuteld. Eerst nog in het Academisch Ziekenhuis Groningen (AZG) – sinds 2005 het Universitair Medisch Centrum Groningen (UMCG) – vanaf 2002 in De Weezenlanden, onderdeel van de Isala Klinieken in Zwolle en sinds 2013 in het toen geopende nieuwe Isala ziekenhuis aan de Zwolse Dokter van Heesweg. Een kleine opsomming.

45 cardioversies vanaf 2000 tot en met 2012 (waarbij onder narcose een te snel hartritme (boezemfibrilleren of boezemflutter) met een stroomstoot weer in een normaal sinusritme wordt teruggebracht).

Vanaf 2002 tot en met 2010 5 ablaties., waarbij met een katheder stukjes hartweefsel, dat die hartritmestoornissen veroorzaken, worden verhit en tegenwoordig ook worden         bevroren of gelaserd.

In 2012 nog een ablatie en een pacemaker

In 2012 een his-ablatie.

Bij deze ingreep wordt de zogeheten Bundel van His doorgebrand. Dat is zeg maar het stroomdraadje dat bij het ‘kloppen’ van het hart eerst de boezems hun werk laat doen en vervolgens de hartkamers met een ‘stroomstootje’ aan het werk zet om het bloed door je lichaam te pompen. Je hartslag wordt na deze his-ablatie 24 uur per dag bepaald door de pacemaker, die met draden verbonden is met je beide hartkamer(s)

http://henktenoever.nl/blog/2012/12/19/bundel-van-his-een-bizar-jaar/

In 2015 is de pacemaker vervangen door een ICD (Implanteerbare Cardioverter Defibrillator) met een permanente pacemaker-functie, die een elektrische schok aan het hart kan geven bij een levensbedreigende hartritmestoornis.

http://henktenoever.nl/blog/2015/06/06/van-pacemaker-en-his-ablatie-naar-icd/

CONDITIE EN COVID

Het is 2020 als mijn conditie en uithoudingsvermogen sluipenderwijs achteruitgaat. Het is de tijd van corona, van covid. De ziekenhuizen, ook Isala in Zwolle, weerden zoveel mogelijk patiënten voor een bezoek aan de polikliniek of noodzakelijke onderzoeken. Pas na de schorsing van mijn van (overigens nog steeds niet bewezen) fraude verdachte en geschorste cardioloog dr. Arif Elvan in 2022 en na veel telefoneren, telefoneren, opnieuw  telefoneren en nog eens telefoneren met het secretariaat van cardiologie, kreeg ik het eindelijk voor elkaar om met (weer) een nieuwe, jonge, empathische en bevlogen Isala-cardioloog dr. Joshua Verbakel een afspraak te maken op de polikliniek op 11 augustus 2022.  Hij bleek doortastend. Kende mijn dossier inmiddels goed. Luisterde en begreep mijn wens om niet weer een open hartoperatie te hoeven ondergaan. Plande gelijk op 23 augustus 2022 een CT-scan van mijn aorta en aorta-hartklep. Want die aorta was ook op één plaats vergroot en stuwde met nog 3 millimeter te gaan tegen de kritische grens van 55 millimeter aan, die om een ingrijpende operatie schreeuwde. Maar ik wilde me niet meer open laten snijden aan de voorkant van mijn borstkas. Een nieuwe open hartoperatie was voor mij geen optie. Dat was een no go area. Joshua Verbakel  keek op die 11e augustus 2022 direct een jaar vooruit en plande voor 11 juli 2023 tegelijkertijd alvast een nieuwe CT-scan en op 23 september van het afgelopen jaar een echo van mijn hart.

Op 5 oktober 2023 - bij het schrijven van dit blog amper 5 maanden geleden – belde hij mij met de mededeling dat de aorta-hartklep nu toch echt snel vervangen moest worden en hij zou de procedure qua onderzoeken en ‘operatie via de lies’ daarvoor in werking zetten.

HORROR SCENARIO 1

Van het door hem bedachte scenario op 5 oktober 2023 is helemaal niets terecht gekomen. Het werd chaos. Improviseren. Geweldige teleurstellingen en frustraties een plaatsje geven. In amper 4 maanden tijd 5 keer op een brancard in en uit een ambulance worden getild. (Long)artsen die verbaal variëren, zo noem ik het maar, met allerlei verschillende benamingen en diagnoses over longontsteking(en). Drie zware antibiotica kuren, waardoor ik doodziek werd en in no time bijna 20 kilo afviel.

Het steeds weer vervangen van je infuus met als toppunt 5 keer in amper 2 dagen tijd. Gerommel met medicatie, die ik zelf moest meenemen en die ik van de verpleging kreeg. Maar bovenal, je zo ziek voelen. Zo kortademig zijn, dat je amper van je bed naar de doucheruimte kunt lopen. Geen zin in eten hebben. Opeens zit je machteloos op de bodem van de kelder van de mentale weerbaarheid.

Een korte summing-up van dit horror scenario.

-       Als ik op 24 oktober 2023 opeens heel kortademig wordt pakt mijn altijd doortastende Westerborker huisarts Arnoud van Loo direct door: bloed prikken en hart-longfoto’s laten maken. “Ik hoor het kraken bij je longen,” constateert hij.

-       Op vrijdag 27 oktober 2023 beland ik op de SEH (Spoed Eisende Hulp) van Isala in Meppel. “Zwolle ligt helemaal vol,” kreeg Arnoud Van Loo te horen.

De diagnose op die Meppelse SEH: longontsteking en opname op de afdeling cardiologie in het ziekenhuis. En….. een pittige antibiotica kuur via het infuus.

-       Vrijdag 3 november 2023 met de ambulance van Meppel naar Zwolle en retour Meppel voor een hartkatheterisatie. Die was noodzakelijk om te kijken of mijn kransslagaders goed genoeg waren voor die TAVI-hartklepoperatie via de lies.

-       Zaterdag 4 november 2023 mag ik naar huis. Maar het weekend verloopt niet soepel. De kortademigheid slaat opnieuw in volle hevigheid toe. En als Isala-arts Sanne Kox mij ‘s maandags 6 november belt over de uitslag van de katheterisatie hoort ze al snel dat het niet goed met mij gaat. Na kort intern overleg in Zwolle meldt ze zich weer met de mededeling: “De ambulance is al naar u onderweg.”

-       Diagnose nu op de spoedopname Eerste Hart Long Hulp (EHLH) in Zwolle: een dubbele longontsteking. Behandeling: een nieuwe anti-biotica kuur.

-       Het is 29 november 2023, mijn verjaardag. En ik word bij een longarts van Isala verwacht. Er zijn longfoto’s gemaakt en er is bloed geprikt. Mijn vrouw en ik schuiven bij hem aan aan het bureau. Hij draait zijn beeldscherm gedeeltelijk naar ons toe en zegt: “Kijk, daar zit nog vocht van uw longontsteking. U hebt, wat wij noemen, een atypische longontsteking,” Weer een andere naam. Hij vraagt welke klachten ik heb naast de kortademigheid.  Ik heb geen koorts, hoest niet, hoest geen slijm op, heb geen koude rillingen en mijn ontstekingswaarden zijn slechts 1 keer net boven de 100 (101) geweest en vertonen nu weer een dalende trend (49). Deze longarts vond het kennelijk niet nodig om zelf ook nog even te luisteren. Hij verwijst alleen naar de CT-scan van mijn hart voor mijn nieuwe aorta-klep die voor woensdag de 13^e december gepland staat. “Ze kunnen dan ook gelijk je longen bekijken,” concludeert hij en we kunnen gaan.

-       Het is maandagmorgen 11 december 2023 als de kortademigheid in volle hevigheid weer toeslaat, de saturatie (zuurstofgehalte) in mijn bloed ver onder de 90 is gedaald. Bij gezonde mensen is die saturatie minimaal 98 tot 99.  Mijn altijd resolute huisarts Arnoud van Loo belt direct met Zwolle en bestelt een ambulance.

Die is er binnen het kwartier. Helden zijn het al die ambulance-medewerkers. Doortastend, geruststellend, vakkundig. Opname op spoedeisende Eerste Hart Long Hulp (EHLH) en vrij snel is naar aanleiding van foto’s de diagnose gesteld: ik heb nog steeds last van veel vocht in en rond de longen door die hardnekkige longontsteking. Zeggen ze. En ik word opgenomen op de afdeling Longgeneeskunde.

-       De CT-scan voor mijn aorta-TAVI-operatie wordt een dag naar voren gehaald: 12 december. In de namiddag van die 12^e komt de verantwoordelijk ‘zaalarts’ met de mededeling dat ze nu denken aan een steriele longontsteking en dat die te behandelen is met prednisolon. Zal mij een zorg zijn waar deze mee bestreden moet worden, als er nu eindelijk maar eens duidelijkheid is. Het is de 4^e variant longontsteking die mij wordt toegedicht. Diezelfde namiddag wordt er ook nog longvocht afgetapt. Geen lolletje, kan ik eenieder verzekeren.

Het is inmiddels woensdag 13 december en het loopt tegen het middaguur als de ‘zaalarts’ van Longgeneeskunde weer binnen komt met de mededeling: “De artsen willen uw scan van de longen in het team bespreken en u hoort daar in de loop van de middag de uitslag van.” Die uitslag krijg ik ook en schrijf vervolgens in een whats-app bericht aan mijn familie en vrienden het volgende:

CHAOS

“Het is chaos. Ik word nu weer van Longgeneeskunde overgedragen aan cardiologie, na uren praten met meerdere artsen n.a.v. scans, afgetapt longvocht en bloedonderzoek. Het blijkt, zeggen ze, dat ik toch geen traditionele longontsteking heb (maar deze wel met 3 loeizware anti-biotica kuren behandelen als  ………….). Nee mijn benauwdheid wordt vooral veroorzaakt door ophoping van pleuravocht in en achter de longen en dat is vermoedelijk door hartfalen ontstaan i.v.m. slechte aorta klep, die vervangen moet worden. En die vochtophoping is mogelijk getriggerd door een viraal verkoudheid virus. Behandelplan is nu: eerst moet vocht uit longen en achter longen weg.                                 De ontstekingswaarden moeten naar beneden. Dinsdag word ik ‘besproken’ in het Hartteam dat die bijzondere aorta-klepoperaties (TAVI) doet.

Vraag is wanneer ik conditioneel beetje beter ben, want pas dan kom ik op de rol. Zo lang ik benauwd ben en vocht niet weg is blijf ik in ziekenhuis.                                             Gelukkig bemoeit mijn eigen cardioloog Verbakel zich er inmiddels ook mee en ik kan je verzekeren dat ik de artsen hier wel heb laten merken wat ik momenteel van hun analyses en verschillende diagnoses vind. Je kunt dit scenario zelf niet bedenken.”

Gelukkig meldt zich, ter voorbereiding op mijn overplaatsing naar de afdeling cardiologie, tegen zes uur ’s avonds Warner Postma, een arts die zich specialiseert tot cardioloog en mijn dossier inmiddels goed heeft gelezen en mijn ziekenhuis-geschiedenis vanaf 27 oktober kent.                                                                                                                                        Hij begrijpt mijn frustratie en woede. Samen proberen we toch in alle nuchterheid naar de toekomst te kijken. De diagnoses van de longontstekingen lijken geschiedenis. Belangrijker is nu de TAVI-operatie om mijn aorta-hartklep via de lies te vervangen.         Ik doe een dringend beroep op hem om bij de artsen, die deze ingreep gaan doen, te bepleiten dat ik na al die maanden ellende nu zo snel mogelijk geholpen wordt. Ook al is mijn conditie flut. Als het fysiek kan moet er maar doorgepakt worden, vind ik. En Warner Postma ook.

Een kleine drie kwartier later staat opeens mijn eigen cardioloog Joshua Verbakel aan mijn bed. Hij kwam zijn collega Postma tegen en hoorde wat er allemaal speelde. Verbakel begrijpt mijn boosheid, machteloosheid en onmacht heel goed. En zegt toe dat hij zijn uiterste best zal doen om met de TAVI-operatie artsen mijn dossier te bespreken en om snelheid te bepleiten. Dat doet Verbakel de dag erop gelijk en wijst ze op de medische geschiedenis die ik in Isala vanaf 27 oktober al heb meegemaakt. Hij stuurt mij daarover op zondagochtend de 17^e december – een week voor de Kerstdagen – een bevlogen e-mail en hoopt dat ik uiterlijk begin januari 2024 een nieuwe aorta-klep heb.

Hij schrijft mij, mede met het oog op de komende feestdagen, de volgende gevoelvolle woorden.

“Ik hoop dat u zo spoedig mogelijk in goede conditie het ziekenhuis kunt verlaten. Vooral in deze tijd van het jaar heeft een ziekenhuisopname een andere lading. Desondanks wens ik u een fijne Kerst en alvast alle goeds voor het nieuwe jaar. Mocht ik u niet meer spreken voor die tijd, dan hoop ik dat u het nieuwe jaar ingaat met een herstelde hartklep. Mocht dit niet het geval zijn, dan reken ik er in ieder geval op dat u het nieuwe jaar kunt beginnen met een betere uitgangssituatie dan het afgelopen jaar.”

Op dinsdag 19 december meldt cardioloog Warner Postma zich weer aan mijn bed. Met een hoopvolle mededeling. Het Hartteam heeft mijn casus besproken. Begrijpen waarom ik geen open hartoperatie wil, daarom het aneurysma wil laten zo als het is en ze hebben mij op de voorlopige operatie-planning voordonderdag 4 januari 2024 gezet.

Met tranen in mijn ogen bel ik vervolgens mijn vrouw en beste vrienden. Eindelijk D-day. Er is een datum. Er gaat iets gebeuren. En……. ik mag gedurende de feestdagen even naar huis, maar moet me wel aan strenge regels houden. Vooral voorkomen dat ik een verkoudheid, griep of corona oploop. Dat betekent dus tot de 3^ejanuari, de dag van opname, leven in quarantaine. Dat heb ik er met liefde voor over.

HORROR SCENARIO 2

Het is dinsdag 2 januari 2024 als om 12.15 uur mijn mobiele telefoon over gaat en het display ‘Anoniem’vermeldt. De kans dat dit een Isala-nummer is is bijzonder groot. Ze bellen altijd anoniem.

Het is cardioloog dr. Rik Hermanides, een van de artsen die de TAVI-operatie zal gaan doen op 4 januari. Hij valt gelijk met de deur in huis.

“Ik heb een teleurstellende mededeling voor u. Uw operatie gaat overmorgen niet door. De fabrikant van de hartklep vindt het risico voor plaatsing te groot, omdat hierdoor u linker coronair (kransslagader) wel eens in de knel kan komen en u een hartaanval kunt krijgen. Dat kunnen we mogelijk met een stent in het hart wel een beetje verhelpen. Maar dat is een groot risico. We gaan uw zaak deze week nog een keer bespreken in het Hartteam. Maar de operatie donderdag gaat dus niet door.” Er stort even een wereld in. Ik probeer bij Hermanides toch nog wat ‘operatie-ruimte’ te vinden. “Maar als ik dat risico nou wel wil lopen,” probeer ik. “Ja, maar wij moeten dat ook willen,” antwoordt hij resoluut. Ik voel dat er geen enkele ruimte meer is om de TAVI-hartklep operatie door te zetten.

Maar wat nu, wat dan? “Waarom kiest u niet voor een open hart operatie. U bent een jongeman van 72 jaar en u kunt wel 90 worden,” roept Hermanides opgewekt. Dat zal zo zijn. Maar ik had en heb mij heilig voorgenomen om mij nooit meer aan de voorkant van mijn borstkas te laten opensnijden voor een hartoperatie.

We beëindigen met alle respect en wederzijds begrip ons telefoongesprek. Thuis lopen we vervolgens uren als zombies rond in. Tranen. Verdriet. Machteloosheid. Boosheid. Waarom? Wat nu? Hoezo? Allerlei vragen waar we geen antwoord op hebben. Alleen het gevoel van teleurstelling, dat je nog verder wegdrukt in de bodem van de kelder van de mentale weerbaarheid.

Het is en blijft stil vanuit ‘Zwolle’ de dagen erna. Tot ik opeens in de brievenbus een oproep vind van Isala om mij op maandag 15 januari 2024 om 11.15 uur te melden bij cardiothoracaal chirurg dr. Thanasie Markou. Op de website van het Hartcentrum van Isala staat als extra vermelding bij zijn naam: “Thanasie Markou promoveerde in 2013 op het gebied van kwaliteit van leven na hartchirurgie.” Dat slaat dus (ook) op mij na mijn hartoperatie van 1965.

Op die 15^e januari schuiven we even voor twaalf uur aan bij deze bevlogen chirurg dr. Markou. De empathie spat van zijn lijf af. Hoe menselijk en medelevend en begripvol kunnen woorden uit de mond van een arts komen. En……   hoe directief is hij in de mogelijkheden die nog resten nu de TAVI-operatie definitief tot het kansloze verleden behoort.

Markou legt gedetailleerd uit, doceert bijna en neemt ons als pseudo-deskundigen op cardiologisch gebied bij de hand in het proces van een nieuwe, tweede open hartoperatie, die volgens hem de beste oplossing is. Niets doen is de andere optie, maar dan weet ik dat dit aardse bestaan niet zo lang meer duurt.

Ik overhandig de chirurg het originele operatieverslag van professor Brom uit 1965. Er komt een kleine glimlach om zijn mond.

En op mijn vraag wie de operatie gaat doen, zegt Markou resoluut. “We hebben 3 goeie artsen die dat zouden kunnen. Maar voor u is de beste dokter Singh. Hij heeft ervaring met kinderhartchirurgie. Bij u moet hij ook door bestaand littekenweefsel opereren. En Singh en u zijn de beste match voor deze ingewikkelde operatie.”

Want naast de aoarta-hartklep wordt dan volgens Markou nu ook direct mijn aneurysma aangepakt. ”We vervangen een deel van uw aorta door kunststof,” licht hij nuchter toe en toont ons gelijk driedimensionaal hoe dat eruit gaat zien.

Waar tot nu toe pessimisme over de geannuleerde TAVI-operatie overheerste, verlaten we nu de spreekkamer van dr. Markou met een opgewekte glimlach. Ondanks de ingrijpende operatie, die hij ons schetste, zorgt deze arts ervoor dat je in majeure stemming het ziekenhuis verlaat. Terwijl de boodschap en advies van Markou – een nieuwe open hartoperatie – er één is, die je eigenlijk niet wilde. Maar als de chemie tussen arts en patiënt goed is dan verdwijnt veel angst voor het ongewisse.

Op donderdag 26 januari krijg ik te horen dat mijn open hartoperatie voor vrijdag 2 februari gepland staat. Het hele scenario van nog noodzakelijke onderzoeken en gesprekken met artsen, physician assistent, anesthesist, fysiotherapie en de familie-begeleiding vanuit het ziekenhuis worden gepland op de opnamedag, op donderdag 1 februari.

Alle instructies zijn helder. De risico’s die deze operatie met zich meebrengt worden keer op keer vermeld. En om vier uur ’s middags wordt de operatiekleding voor de dag erop al op mijn ziekenhuisbed klaar gelegd.

Het ‘familiegesprek’ is geweest, waarin mijn echtgenote wordt verteld wanneer en hoe vaak en op welke manier ze tijdens de operatiedag om de 2 uur zal worden geïnformeerd over de stand van zaken.

Opnieuw volgt een gesprek met de zaalarts over de nodige risico’s. En even na drie uur ’s middags komt chirurg Sandeep Singh binnen. Pakt een krukje en er ontstaat een gevoelvol gesprek over mijn cardiologische verleden en de komende operatie. Sandeep Singh begrijpt waarom ik aan die operatie uit 1965 een trauma heb overgehouden. Maar houdt mij ook voor dat de hartchirurgie sinds die tijd een enorme vlucht heeft genomen. Dat er nog steeds risico’s aan kleven en bij mijn (re)operatie helemaal, benadrukt hij eveneens.

Het is een open, eerlijk en vertrouwenwekkend gesprek. Waarbij wij alle mogelijke vragen kunnen stellen en ook oprechte en ter zake doende en kundige antwoorden krijgen. De gesprekschemie is goed, de analyse van Sandeep Singh helder en hij is hoopvol gestemd over de afloop.

HORROR SCENARIO 3

En dan…………………. is het vijf over half vijf en komt de physician assistant de ziekenhuiskamer op en aan haar bedompte gezicht zie ik al dat dit bezoek niet veel goeds zal brengen. “Uw operatie morgen gaat niet door, er is een spoedgeval,” is de duidelijke, heldere mededeling die keihard binnenkomt. Het is na het annuleren van de TAVI-klepoperatie op 4 januari de tweede teleurstelling. De emotionele luiken in mijn bovenkamer sluiten zich even. Ik vloek heftig en roep vervolgens: “Dit is ongelooflijk kut. Dit geloof je niet.”

Maar het is de keiharde realiteit. Ik kan gaan. Weer naar huis en afwachten in onzekerheid op een nieuwe operatiedatum. Het mentale evenwicht krijgt opnieuw een vreselijke opdonder.

Gelukkig tref ik vlak voor het vertrek nog thorax-chirurg Markou. Hij vertelt verantwoordelijk te zijn voor de planning van nieuwe operaties en gaat daar de week erna mee aan de slag en belooft me dat er voor mij snel een plaats zal worden gevonden. Uiteindelijk wordt dat dinsdag 13 februari. “En je hebt nu een sterretje achter je naam en zult bij spoedgevallen dit keer als allerlaatste moeten wijken.” Ik waardeer zijn begrip voor de lange weg, die ik inmiddels bij Isala sinds 27 oktober heb afgelegd.

DE 2^e OPEN HARTOPERATIE : DINSDAG 13 februari 2024

Eenmaal op de operatietafel is de eerste met wie ik kennis maak, zo zit het althans in mijn geheugen en als ik zijn naam goed onthouden heb, anesthesioloog-intensivist Ferdinand Snellen. Een aardige, meelevende en innemende man. “Hebt u ervaring met narcose?” vraagt hij. “Wilt u de lange of de korte versie,” antwoord ik. Terwijl om mij heen allerlei OK-medewerkers bezig zijn met het voorbereiden van infusen en aansluitingen voor de hart-longmachine, die gedurende de hartoperatie mijn lijf in leven moet houden.

Ik vraag de anesthesioloog of hij mij de eerste anderhalve minuut voordat hij mij, zoals hij zelf zegt, “in een diepe slaap brengt”,nog wel even wil laten ‘genieten’ van die narcose, van die omslag van bewustzijn via een ‘beetje high zijn’ naar die ‘slaap’.

Ik wil graag nog even ‘vliegen’ van het strand van Terschelling naar het strand en de golven van Gran Canaria, waar ik graag kwam en steevast als eerste muziek op mijn oren de klassieke uitvoering van de rockopera Tommy van The Who beluisterde. Dat moet lukken, zegt de ‘diepe slaap-dokter’.

HELDEN 2

Het is dus, schat ik, even na half negen als de leider van het operatieteam chirurg Sandeep Singh de operatiekamer binnen komt. Hij roept de medewerkers bij zich, die bij de operatietafel komen staan. En dan volgt een scene die ik mijn leven lang niet meer zal vergeten. Dat beeld, die zachte, frèle, gevoelige stem van Sandeep Singh. Al die mensen om mij heen; het is iedere keer als ik daaraan terugdenk een kippenvel moment. Wat een teamgeest, wat een teamspirit.

Singh vraagt aan mij: “En wat gaan we vandaag bij u doen meneer Ten Oever?” In mijn cardiologische huis- tuin en keukentaal leg ik hem dat uit en Singh zegt tegen zijn team : ”Zo is het,” en begint vervolgens in de medische vaktermen het hele operatie-draaiboek en -proces door te nemen.: aortaklepstenose, aneurysma van aorta thoracalis. Type ingreep: klep, aorta en re-operatie.

Het operatie-team gaat aan de slag en mijn echtgenote wordt om de 2 uur gebeld door de familiebegeleiding over de vorderingen van de operatie. Uit haar aantekeningen een paar zinnen naar aanleiding van het telefonisch contact met de voortreffelijke familiebegeleiding.

Dinsdag 13 februari.

• 10.10 uur : re-operatie, in verband met littekenweefsel duurt wat langer, maar alles verloopt volgens plan.
• 12.02 uur : ze zijn nu bezig om alles “in te hechten”.
• 14.00 uur : alles ingehecht, nog wel aan de hart-longmachine, die straks wordt afgekoppeld. Daarna weer ‘opwarmen’, dat duurt wel even.

• 16.00 uur : operatie is klaar, goed verlopen, dr. Singh zal hierna bellen
• 17.15 uur : dr. Singh belt. Operatie is klaar. Nog veel medicatie nodig om bloeddruk op peil te houden. Situatie is stabiel, maar wordt wel in slaap gehouden.
• 18.00 uur : Op de intensive Care (IC) nog aan beademing, bloeddrukondersteuning, extra bloed, rommelige hartslag, nog niet echt stabiel.
• 22.50 uur : gebeld met IC. Situatie is iets stabieler.
• 

 

Woensdag 14 februari

• 05.45 uur : Gebeld met IC. Henk wordt nog beademd, verder tevreden.
• 10.00 uur : Henk is weer aanspreekbaar
• 14.00 – 17.00 uur : geen beademing meer, wel zuurstof. Medicatie wordt afgebouwd.

Donderdag 15 februari

• 6.30 uur : Henk heeft rustige nacht gehad, bloeddruk is goed.

In de loop van deze donderdag verhuis ik naar Thorax-afdeling V4 5^e verdieping, kamer 143.

Ik krijg opnieuw (nu 2 zakken) bloed. Kalium is te hoog, HB is te laag.                         Chirurg Singh komt langs en legt nog eens haarfijn uit dat de operatie lastige momenten kende (bijvoorbeeld het aanwezige littekenweefsel van de operatie uit 1965) en dat ik veel ‘ondersteuning’ nodig had in verband met de veel te lage bloeddruk. De rechter-hartkamer deed ook niet voor de volle 100 procent wat ie moest doen en met de nieren bleek eveneens nog het een en ander aan de hand.

Maar……………………. IK LEEF NOG!!!

HORROR SCENARIO 4

Het is maandag 19 februari als de physician assistant zegt dat ik morgen weer naar huis mag. De situatie lijkt redelijk stabiel. Maar in de loop van de dag wordt mijn situatie er niet beter op. Mijn plasser en balzak worden steeds dikker en opeens krijg ik in de namiddag ook opgezwollen enkels. In de loop van de avond wordt dit steeds erger c.q. dikker. Maar de verpleging vindt het niet noodzakelijk om er een arts bij te roepen.

Sterker, de volgende dag constateert de physician assistant dat ik wel naar huis kan en dat de medicatie en mijn nieuwe hartklep het aanwezige vocht wel ‘op gaan ruimen’.             Het zal wel zo zijn. Wie ben ik om met hun ervaring te spotten.

Eenmaal thuis wordt de situatie er niet beter op. Sterker, op maandag 26 februari zit ik bij een (andere) physician assistant op de Thorax-afdeling in Zwolle, die inderdaad ziet dat het niet pluis is bij mijn geslachtsorgaan, met mijn enkels, ik een wat opgezette buik heb, kortademiger ben geworden en meerdere kilo’s gegroeid ben. Vocht, vocht en nog eens vocht, constateer ik zelf maar.

Word naar huis gestuurd met steunkousen en krijg andere medicatie om met plassen het vocht sneller uit mijn lichaam te laten verdwijnen

Maar de situatie wordt bij de dag slechter. In de nacht van woensdag 28 of donderdag 29 februari neemt de pijn in maag- en darmstreek en onderbuik alleen maar toe. Ik heb het benauwd. Kan amper nog ademhalen. Mijn saturatie is onder de 90 gezakt. Ben angstig. Zeg tegen mijn echtgenote: “Ik ga dood.” Zij belt de spoedlijn van de huisarts en binnen een kwartier staat er (weer) een ambulance voor de deur.

Voor de 5^e keer word ik nu in 4 maanden tijd op een brancard in een ambulance getild op weg naar Isala in Zwolle. Maar dit keer is het menens, denk ik.

Gelukkig zijn de ambulance-medewerkers professionals, die hun kennis van zaken koppelen aan de menselijke maat van empathie, begrip en doortastendheid. Mijn angst (“Ik ga dood.”) beantwoorden ze met een opgewekte toon en de zin: “Dat valt wel mee, nu wij er zijn.”

Gelijk wordt de zuurstof aangekoppeld en leveren de ambulance-medewerkers mij weer op de Eerste HartLonghulp (EHLH) af bij Isala in Zwolle.

Krijg een nieuw bed op de afdeling cardiologie V2.5, een infuus om met medicatie het onnodige pleura vocht uit het lichaam te laten verdwijnen en 5 dagen aan de zuurstof om de saturatie weer substantieel op te krikken tot ver boven de 90.

HORROR SCENARIO 5

Het is donderdag 7 maart. Ik weeg nog 75,2 kilo. Meer dan 18 kilo afgevallen. Vel over been, heet dat dan. Geen spiermassa meer over.

 

Maar erger is dat deze dag de pijn in buik- en maagstreek steeds verder toeneemt. Ook al zeg ik het zelf; ik heb een redelijk hoge pijngrens. De gepassioneerde en zeer doortastende cardiologe en chef de clinique dr. Loes Klieverik is als zaalarts deze dagen verantwoordelijk voor de patiënten op de afdeling cardiologie V2.5 en ook voor mij op kamer 125.

Zij besluit ’s avonds om 21.45 uur om alsnog een echo van mijn ‘buikstreek’ te laten maken. Resultaat: geen acute ontstekingen of andere ernstige malheur. Met maagbeschermers via het infuus en een spuit morfine (die de pijn verzacht) dwaal ik de nacht in.

HELDEN 3 : GAME CHANGER

Het is vrijdag 8 maart 2024. Inmiddels alweer 8 dagen in het ziekenhuis. Gelukkig geven de longfoto’s aan dat het pleuravocht in en rond mijn longen beetje bij beetje aan het afnemen is.

En dan is het even na 10 uur ’s ochtends als de deze dag verantwoordelijke zaalarts zich met 2 verpleegkundigen aan mijn bed meldt. Hij stelt zich voor als Robert Riezebos. Ik krijg wel een kleine aha-erlebnis, maar kan de naam (nog) niet direct plaatsen.

Ik lig in T-shirt en boxershort op het ziekenhuisbed en het eerste wat hij doet is mij helemaal observeren. Pakt vervolgens zijn stethoscoop. Beluistert mijn bovenlichaam (longen en hart en maag- darmstreek) van voren, achteren en zijkanten. Beklopt en bevoelt mij. Knijpt een stuk vel van mijn bovenbeen samen en zegt tegen de verpleging: “Zie je dat die man aan het verdrogen is?!” En beslist direct dat de infusen voor de plasmedicatie en maagbeschermers afgekoppeld kunnen worden en vervangen worden door pillen.

“Ik heb uw dossier gelezen. En ik denk dat ik weet wat u heeft,” zegt dr. Riezebos. Maar daarom wil ik vandaag eerst nog wat onderzoeken doen om het zeker te weten,” is zijn samenvatting.

Na zijn vertrek google ik direct zijn naam. Hoe stom. De vage herkenning was er wel toen hij zich voorstelde. Maar wat heb ik inmiddels al veel over hem gelezen in de media en op andere websites.

Cardioloog dr. Robert Riezebos is namelijk een door de wol geverfde arts, die onder andere in het OLVG ziekenhuis in Amsterdam zijn sporen heeft verdiend en sinds april 2023 de nieuwe director of cardiology (zijn eigen omschrijving op LinkedIn) van het Hartcentrum van Isala is, ook wel als vakgroep-voorzitter omschreven. De baas, zeg maar. Alhoewel ik vermoed dat deze charismatische, bevlogen arts zo niet genoemd wil worden.

Hij is in ieder geval een director/vakgroep-voorzitter, die kennelijk meedraait in het zaaldienstenschema van de cardiologen op de afdelingen. Ik houd van leiders, die met beide benen in het dagelijkse arbeidsproces willen blijven staan, om zo ook te ervaren hoe het eraan toe gaat op de werkvloer. Uit ervaring van de dagelijkse praktijk mee kunnen praten en niet vanachter een bureau en de computer de medewerkers en werkprocessen aansturen.

Diezelfde middag ziet dr. Riezebos mij in een nisje van de afdeling zitten, waar ik de krant lees. Hij vraagt of ik de onderzoeken (longfoto’s en echo van het hart) al heb gehad en kan dat bevestigend beantwoorden. Hij heeft de uitslagen nog niet gezien. “Maar ga ze straks bekijken en kom dan terug.”

Maar voordat het zover is ontspint zich een bijzonder gesprek over mijn langjarige cardiologische verleden (“Ik ben hier bij het Hartcentrum van Isala bekender dan in de plaatselijke supermarkt van mijn woonplaats Westerbork.”), de wijze waarop hij mij die ochtend heeft onderzocht en na een voorzichtige analyse een voorlopige conclusie trok. Kon niet nalaten om tegen hem te zeggen: “Ik maak helaas nog steeds computerdokters mee, die alleen op hun beeldscherm kijken en dat een beetje schuin naar de patiënt draaien en er wat over vertellen. Maar die niet meer echt de patiënt bekijken, beluisteren en bevoelen.”

Ik vertel hem ook hoe verdrietig ik het heb gevonden dat de escalatie tussen de Maatschap Cardiologie en de Raad van Bestuur van Isala tot soms onherstelbare wonden heeft geleid bij artsen en andere medewerkers en ook mij als patiënt direct heeft getroffen door alle vertraging in het onderzoeks- en operatieproces dat hierdoor is opgetreden.

Maar ik kan dr. Riezebos tegelijkertijd vertellen hoe de sfeer het afgelopen jaar weer is verbeterd op cardiologie. Hoe arts-assistenten, net als vroeger, weer met enthousiasme over de kansen en mogelijkheden praten die ze krijgen. Verhaal eveneens over de hier al langer werkende cardiologen, die enthousiast vertellen over de wijze waarop de scholing, begeleiding en het ontdekken van nieuwe mogelijkheden weer kansen krijgen. En ook de verpleging vertelt dat de sfeer het afgelopen jaar weer is verbeterd.

Ik prijs cardioloog Riezebos voor zijn benadering van mijn hartprobleem, voor zijn kijkende, horende en voelende analyse van mijn complicatie na de open hartoperatie op 13 februari.

Als hij in de loop van de middag terugkomt en de uitslagen van de onderzoeken kent, komt hij met een resolute conclusie. “U hebt het postpericardiotomie syndroom. We noemen dat ook wel het Syndroom van Dressler.”

https://mens-en-gezondheid.infonu.nl/aandoeningen/196352-dressler-syndroom-hartaandoening-door-schade-aan-het-hart.html

Het blijkt dat eem heel klein percentage van de patiënten, die een nieuwe hartklep krijgen, dit Syndroom van Dressler kunnen krijgen. En ik zal daar ook niet eens bij horen. Dikke, domme, vette pech dus.

De cardioloog somt gelijk op welke medicatie daar het beste bij past en dat daar ook het ‘paardenmiddel’ prednisolon bij is. Maakt mij niet uit. Ik vind inmiddels alles geoorloofd als ik maar weer gewoon adem kan halen, uiteindelijk weer normaal kan lopen met mijn gevoelloze linker-onderbeen en klapvoet en ik mijn dove, gevoelloze linkerhand weer kan gebruiken.

Het is maandag 11 maart 2024 als ik van cardioloog dr. Anton Mulder toestemming krijg om naar huis te gaan met 6 verschillende medicijnen.

De longfoto’s en echo van het hart zien er weer iets beter uit dan de vrijdag ervoor en cardioloog Mulder vindt het verantwoord dat ik uit Zwolle weer naar thuis in Westerbork kan verhuizen.

Controle over 3 weken en……………  ik kan de komende 10 dagen op ieder moment van de dag bellen, om raad vragen en indien noodzakelijk weer naar Zwolle afreizen.

EMOTIE, MENTALE GEZONDHEID

Dit blog rond ik af op 27 maart 2024. Op de kop af 5 maanden nadat ik voor de eerste keer op de Eerste Spoed Hulp (ESH) van Isala in Meppel werd opgenomen.

Het zijn maanden geweest, waarin je fysieke en mentale gezondheid klap op klap krijgt. Diagnoses die verschillen en allerlei toevoegingen krijgen. Longontsteking, dubbele longontsteking, atypische ontsteking, steriele longontsteking. En….. dan is opeens kennelijk de longontsteking in al zijn gradaties toch niet de grote aanjager en aanstichter van alle problemen, maar verwijzen de artsen naar mijn defecte, zeer slecht functionerende aorta-hartklep als grootste boosdoener.  Waarbij een virale verkoudheid mede als trigger hiervoor wordt gezien.

Dat ik pas op 13 december, na dag na de CT-scan van mijn longen en hart, te horen krijg dat de artsen toch twijfelen aan de eerste diagnose, dat een longsteking de hoofdoorzaak is van mijn ziek zijn, maakt mij die dag en eigenlijk nu nog steeds een beetje moedeloos. En je bent machteloos, want de specifieke medische kennis en kunde over je ziek zijn zit bij de behandelende artsen, mag je verwachten.

Over het mentale aspect van je ziek zijn praten artsen amper met je. “De dokters denken alleen maar in het beter willen maken van de patiënt,” zei de overleden cardioloog Willem Beukema ooit tegen mij. “Wat het psychisch, mentaal met een patiënt doet raakt hen niet zo.”

Psychische nazorg is soms bij patiënten geen overbodige luxe, maar kan een helend effect hebben op de kijk op de toekomst. Helemaal als het scenario, waarbij herstel in het verschiet kan liggen, keer op keer wordt gewijzigd. Die nazorg zou een heldere, afgebakende plaats in het zorgproces moeten krijgen, lijkt me.

Wat denk je dat het als mens en als gezin met je doet als tot 2 keer toe een zo ingrijpende operatie aan je hart wordt gecanceld? Als je teleurstelling op teleurstelling moet stapelen in je bovenkamer? Meemakend dat je in het ziekenhuis op alle risico’s ervan bent gewezen en keer op keer  benadrukt wordt dat er een kans is om te overlijden.  De dood kijkt voortdurend over je schouder in zo’n proces en zorgt in huiselijke, familiaire en vriendenkring eveneens voor de nodige tranen en heftige emoties.

Zouden artsen dat begrijpen? Wordt daar in hun opleiding of in de na- en bijscholing gedurende hun werkzame leven voldoende aandacht aan besteed? Praten ze er wel eens over voor en na een ingrijpende operatie met patiënten? Is (psychische) nazorg een onderdeel van het genezingsproces?

Het enige wat ik in al die maanden daarover te horen kreeg was een korte zin van één verpleger. Die vertelde ik over de teleurstellingen, emoties en gevoelens, waar ik mee worstelde. Ik kreeg een afgemeten antwoord. “Zal ik een geestelijk verzorger voor u regelen?!” Nou, dat hoefde dus niet …….!!!!

En wat te denken als je binnen 4 maanden als machteloze, radeloze zieke man 5 keer op een brancard een ambulance wordt in- en uitgeschoven. Emoties van de eindigheid van het leven gieren door je lijf. God zij dank is het ambulance-personeel, waar ik mee te maken heb gehad, goud waard. Helden zijn het, die vanaf het moment dat ze bij je komen totdat ze je op de Eerst HartLonghulp (EHLH) hebben afgeleverd, je mentaal en fysiek bijna letterlijk en figuurlijk vasthouden. In ieder geval in leven houden, ook al zei je tegen hen “Ik ga dood”. Waarop een ambulance-verpleegkundige razendsnel reageerde met de rake opmerking: “Zo lang wij bij u zijn zal dat wel meevallen.” Optimisten zijn het die helden van de ambulancedienst. Schandelijk dat er nog steeds raddraaiers zijn die deze hulpverleners belagen. Aanpakken dat tuig en hard ook. Ambulance-medewerkers verdienen ons diepe respect.

En wat te denken als jij je doodziek voelt na 3 zware anti-biotica kuren en geen dokter een tip of advies geeft wat je daar tegen kunt doen. Waarom moest ik de tip van gember thee en pro-biotica van een derde uit de para-medische zorg van buiten het ziekenhuis krijgen!?

En als je in korte tijd zoveel kilo’s kwijt raakt dan is de kwaliteit van de warme maaltijden, die geboden worden, ook niet bevorderlijk. Sterker. Als de diëtiste zelfs adviseert om maar een warme maaltijd mee van huis te laten nemen, dan is er toch iets aan de hand. Dat ‘à la carte’ kunnen ze beter van de menukaart verwijderen.

HELDEN & COMMUNICATIE

Het Isala Hartcentrum kwam in 2022 opeens publicitair fors onder vuur te liggen, toen 2 daar nog werkende cardiologen van naam en faam geschorst werden. Ze werden/worden (met inmiddels vertrokken, gepensioneerde cardiologen) door de Fiscale Inlichtingen en Opsporingsdienst (FIOD) van de belastingen verdacht van het plegen van fraude. Daaraan voorafgaande was er al een hevige prestigestrijd gaande tussen de Maatschap Cardiologie en de Raad van Bestuur van Isala. Die werd zelfs in de rechtszaal uitgevochten. Die 2 geschorste cardiologen waren ‘mijn’ cardiologen.

Zij waren het die in 2012 en 2015 mij, na een his-ablatie en de implantatie van een pacemaker en later een ICD, weer in staat stelden om een normaal leven te leiden. Daarover heb ik meerdere blogs op mijn website geschreven, waarin ook en terecht hun namen werden genoemd. En werd ik, toen de schijnwerpers van de media zich volop op de 2 cardiologen richtten, door mede-patiënten van Isala benaderd of ik niet opnieuw een blog over hen wilde schrijven.

De verleiding was groot. Maar heb het niet gedaan. Waarom niet? Omdat ik niet wist wat deze 2 cardiologen precies door de FIOD ten laste werd gelegd. En dat weet ik nog steeds niet. En misschien weten zij het zelf ook nog niet.

Met mijn jarenlange ervaring als journalist houd ik niet van ‘trial by media’. Want met de koppen en berichtgeving in landelijke kranten, in de landelijke tv-nieuwsrubrieken en in de regionale en lokale media, werden zij al schuldig bevonden voordat de aanklacht definitief bekend is en een rechter ook maar een uitspraak heeft gedaan. Ik houd niet van journalisten die tegelijkertijd officier van justitie en rechter willen spelen. Ik weet nog goed hoe ik zelf door onder andere de journalisten van NOS en Nieuwsuur in die tijd werd gebeld en hun eerste opmerking luidde: “U hebt zeker ook een Biotronik!” Deze firma, die pacemakers en ICD’s produceert, werd/wordt ervan verdacht met geld de Zwolse cardiologen te hebben omgekocht. Maar laat ik nou in 2015 een Boston Scientific ICD in Zwolle hebben gekregen. En de bewuste cardiologen legden mij destijds haarfijn uit waarom ik juist een ICD met home-monitoring van deze fabrikant kreeg. Pech voor die journalisten. Paste niet in hun verhaal.

Bewijs voor de fraude is tot op de dag van vandaag nog niet geleverd. Dat het Nederlandse journaille ook nog steeds niet exact weet wat de cardiologen ten laste wordt gelegd staat de onderzoeksjournalisten van de zogeheten kwaliteitskranten niet te prijzen. Nu papagaaien de Nederlandse media elkaar na, zonder zelf de check en double-check te doen of iets waar of niet waar is. Ik stam als journalist nog uit die traditie, met strenge hoofdredacteuren voor wie dat eigen check en double-check principe heilig was. Tegenwoordig mag je kennelijk iets publiceren, zonder zelf iets te checken, met alleen een verwijzing naar een bron die erover bericht heeft. Daarmee kun je ook hele en halve onwaarheden op elkaar stapelen, waardoor de zaak steeds groter wordt.

Om slechts één klein, maar in mijn ogen maatgevend voorbeeldje te noemen over hoe slecht het Nederlandse journaille wel niet berichtte over deze Zwolse cardiologen en hun werk, hierbij in de Rubriek Correcties en Aanvullingen van NRC op 30 januari – n.a.v. een uitgebreid artikel op 25 januari 2023 in die krant – dat Isala geen 6000 maar slechts ongeveer 600 pacemakers en ICD’s per jaar implanteerde.

Als zoiets simpels al niet goed wordt gecheckt, wat moet ik dan van de rest van de berichtgeving geloven?!

En wat te denken van de leiding van Isala, waaronder de inmiddels vertrokken voorzitter van de Raad van bestuur Rob Dillman. Ik heb als leidinggevende altijd geleerd dat je over interne personele problemen niet met de grote boze buitenwereld dient te communiceren. Helemaal niet via de media. Maar wat deed Dillman? Hij stond journalisten over deze delicate zaak te woord in plaats van de patiënten die het betrof bij cardiologie persoonlijk via een brief of mailbericht te informeren.

Tot op de dag van vandaag begrijp ik nog steeds niet waarom deze kwestie niet intern en op de binnenlijn had kunnen worden opgelost. Want de schorsing van de 2 nog bij Isala werkende cardiologen sloeg diepe wonden bij collega-cardiologen en vele medewerkers van de afdeling cardiologie, kan ik naar aanleiding van de verhalen die ik zelf daarover hoorde verzekeren.

Twee top-cardiologen, met ieder een specifieke kennis, verdwenen van het toneel. En ook al schreven het Bestuur van de Medische Staf Isala, het Bestuur Medisch Specialistische Bedrijf Isala en de Raad van Bestuur Isala in een interne memo aan de medewerkers n.a.v. van een Volkskrant artikel, dat een dag hierna op 26 november 2022 zou verschijnen, dat de patiëntenzorg en -veiligheid niet in het geding was. Daar viel in die dagen nog wel wat op af te dingen, constateerden veel medewerkers en ik kan er eveneens over meepraten.

Ik was in ieder geval mijn 2 cardiologen ‘kwijt’ die mij een normaal leven terug hadden gegeven en de poli-bezoeken en andere onderzoeken regulier hadden kunnen plannen. De een verdween van het tableau van Isala in de anonimiteit. 

De ander staat nog steeds als cardioloog (met foto’s en filmpjes) vermeld op de website van Isala. Hij moet wel een lange adem hebben. Want wie de FIOD een beetje volgt weet dat ze jaren de tijd nemen om zaken uit te pluizen. Dat betrokkenen, schuldig of onschuldig, daarbij als mens machteloos in het juridische luchtledige bungelen, zal ze bij de FIOD een zorg zijn.

Waarom ik in dit blog het nu alsnog over die 2 door mij als mensen en als vakmensen zeer gewaardeerde, geschorste cardiologen heb? Omdat ik hen ook beschouw als HELDEN, die mij beter hebben gemaakt, een normaal leven jarenlang terug hebben gegeven. En dat het voor patiënten, veel van hun (nu soms ex-) collega’s, medewerkers een uiterst pijnlijke ervaring is geweest, waarbij prestige kennelijk de maat der dingen moest zijn en de menselijke maat in het duister was verdwenen.

Toekomst

Ook al is mijn gezondheid momenteel broos en wankel. Ik hoop dat ik geen terugval meer krijg. Dat Dressler met zijn Syndroom mij niet weer gaat bezoeken. Hoop dat mijn gevoelloze, dove linker onderbeen, de bij deze lange ziekenhuisperiode opgelopen klapvoet en dove linkerhand ook verholpen kunnen worden. Hoop dat ik bij Hartrevalidatie de komende maanden mijn conditie weer kan opbouwen, spierkracht kan herwinnen en van de 18 kilo verdwenen lichaamsgewicht er toch weer wat kan terug winnen.

Hopelijk kan het medikatief traject ook worden afgebouwd, zodat je ’s ochtends en ’s avonds niet meer tot 7 in te nemen pillen hoeft te tellen.

Liep ik op 6 oktober 2023 nog ongeveer 10 kilometer op de golfbaan en speelde daar 18 holes. Dit jaar hoop ik uiterlijk in juni weer op diezelfde golfbaan te staan. Maar voor een goede conditie van mijn hart en longen ben ik daarvoor wel mede afhankelijk van de kennis en kunde en begeleiding van de medici bij Isala.

Het HORROR scenario van het HART heb ik hopelijk definitief achter mij gelaten dankzij de  HELDEN van Isala!

 

 

Het is deze week precies twee jaar geleden dat op 17 mei 2018 de nieuwe leden van het college van B&W van Midden-Drenthe het coalitie-akkoord 2018-2022 ondertekenden. College en raad zijn nu dus, na de verkiezingen halverwege de rit. Een mooi moment voor een tussenbalans. Helemaal nu meerdere fracties de laatste weken nadrukkelijk de publiciteit zoeken en voor politieke reuring zorgen vanwege alle financiële tumult rondom de aanleg van een rotonde bij afslag 30 van de A28, pal naast het Jumbo distributiecentrum in Beilen.

Maar laat ik beginnen met een verkeerde inschatting c.q. taxatie. Want wie politici/bestuurders onder het vergrootglas legt moet ook de hand in eigen boezem weten te steken. Ik maakte die verkeerde taxatie op 30 mei 2018. Er werd die dag afscheid genomen van twee wethouders in de gemeente Midden-Drenthe: Gert Jan Bent van de CU en Gerard Lohuis van het CDA. Op zich niets bijzonders. Maar de nieuw aangetreden wethouders en de net een klein half jaar daarvoor benoemde nieuwe burgemeester Mieke Damsma (D66) hadden amper bestuurlijke bagage op zak. Velen hielden dan ook hun hart vast wat er allemaal mis kon gaan met dit team van politieke, bestuurlijke lichtgewichten.

Nou er ging daarna veel mis. Want wie herinnert zich niet het wegsturen van gemeentesecretaris Aline Pruntel in 2019 en de buitengewoon knullige presentatie van een BMC-rapport over de werkomstandigheden in het gemeentehuis. En dat heeft wat gekost. Hoeveel? Exacte bedragen zijn voor de inwoners nooit en public op een rij gezet. Maar het gaat al snel om een bedrag dat boven de € 300.000,- uitkomt, zeggen raadsleden. En die moeten het toch kunnen weten. Maar terug naar mijn vergissing en verkeerde inschatting. Bij het aantreden van dit college waren er al twijfels over hun bestuurlijke, politieke kundigheid en kwaliteiten.

Bij die afscheidsreceptie van Bent en Lohuis op die 30e mei 2018 ontspon zich hierover onder andere een interessant gesprek tussen (toen nog) fractievoorzitter Henk de Weerd van de Midden-Drentse VVD, ondergetekende en twee door de politiek, bestuurlijke wol geverfde VVD’ers: Henk van de Boer (o.a. oud statenlid en gedeputeerde in Drenthe en voormalig wethouder in Ooststellingwerf) en Klaas Smidt (o.a. voormalig statenlid en vanaf 2010 met een korte onderbreking tot op heden wethouder van de gemeente Westerveld.)

De vraag aan VVD’er Henk de Weerd luidde: “Hoe lang zal je partijgenote Anique Snijders het volhouden als wethouder in de gemeente Midden-Drenthe?”  Er volgde een weddenschap. Ik gaf haar maximaal een jaar. In het bijzijn van de twee partijgenoten van Henk de Weerd als getuigen meende hij dat ze er dan nog steeds zit. En dat bleek ook zo te zijn. Conform de afspraak van de weddenschap ontving de VVD’er eind vorig jaar zijn gewonnen fles Jägermeister, die hij verkoos boven een doos wijn.

Feiten

En…… Anique Snijders zit nog steeds als wethouder namens de VVD op het pluche. Was de taxatie over haar politieke, bestuurlijke kwaliteiten dan zo’n misrekening? De feiten spreken wat dat betreft niet in haar voordeel. Van de oppositie kreeg ze geregeld al de wind van voren. Maar van de collegepartijen heeft ze tot nu toe telkens rugdekking gekregen. Ook al begint collegepartij Gemeentebelangen Midden-Drenthe (GMD) in de persoon van Jannes Kerssies momenteel wel heel erg te brommen.

Wat ging er dan bijvoorbeeld mis met zaken die in de portefeuille van wethouder Snijders zitten? Een paar willekeurig gekozen voorbeelden.

Spier

1. In december 2018 stortte in Spier de geluidswal langs de A28 in. Tot op de dag van vandaag is die geluidswal niet gerepareerd en wachten de inwoners van Spier nu al ruim anderhalf jaar op herstel ervan. Hoe simpel kan het zijn om deze geluidswal te herstellen en dit niet af te laten hangen van allerlei gekonkel over oorzaak en schuld. Zo’n geluidswal is aan de inwoners van Spier beloofd en die hebben niets te maken met de theorieën van de wethouder over sabotage of constructiefouten of onenigheid met de aannemer.

Bomen kappen

2. In 2019 bedenkt deze wethouder dat er gerust 60 (eiken)bomen gekapt kunnen worden langs het Oranjekanaal tussen Hijken en Orvelte om er een betonnen fietspad van 2 meter breed aan te leggen. Daarover ontstaat onrust en is veel onbegrip. Hoe bedenk je het? Judith van den Berg van de Natuur en Milieu Federatie Drenthe heeft kritiek en voorzitter Edwin Wiersema van IVN Midden-Drenthe is woest. “Bomenkap kan je niet maken in deze tijd. Volkomen onzin, er zijn zoveel oplossingen om niet te hoeven kappen,” zegt Wiersema. Daarna is het stil geworden. Maar niemand weet wat de volgende stap is van de wethouder.

Centrum Beilen

3. Het Beiler centrum moet een facelift of upgrade krijgen. Het dorpshart moet gezelliger en aantrekkelijker worden. In 2017 wordt met een pop-up winkel hiervoor een vliegende start gemaakt. Maar voordat deze wethouder van economische zaken de eerste spade in de grond weet te krijgen is het maart 2020. Een ingehuurde centrummanager Herman Dechesne van bureau Weusthuis & Partners komt de wethouder hier zelfs bij helpen. Die zegt zich de frustratie van de ondernemers wel voor te kunnen stellen. Niet zo gek, als je weet dat volgens het DvhN die ondernemers er samen met de provincie en gemeente ieder € 750.000,- insteken.  Gelukkig voor de wethouder wordt er sinds april eindelijk en hard gewerkt om het centrum toekomstproof te maken.

De Rotonde

4. De aanleg van een rotonde bij afslag 30 van de A28, naast het distributiecentrum van Jumbo in Beilen, spant dit voorjaar de kroon op het werk van deze wethouder. De kosten hiervan waren geraamd op € 895.000,-. Maar wat blijkt gaande de werkzaamheden: de bodem waarop de rotonde werd aangelegd  bleek niet sterk genoeg. Er zat veengrond onder. Daardoor moest er meer grond worden afgegraven en kabels en leidingen worden aangelegd. Kosten: € 280.000,-.

Vele (oud) Beilenaren weten dat op de plaats waar de rotonde nu ligt vroeger de Beilervaart liep en dat die verplaatst is voor de aanleg van het distributiecentrum, destijds nog van grootgrutter Jan de Boer, nu dus van Jumbo. Lute van de Bult van de Historische Vereniging schudt zo uit zijn mouw waarom de grond hier zo zacht is, toont dat aan met kaartmateriaal en ervaringen vanuit het verleden.

En wat zegt de wethouder tegen RTV Drenthe op 8 mei j.l.: het is gewoon pech dat de veenlaag niet eerder is ontdekt. “Meestal geven bodemproeven het juiste beeld. We hebben hier te maken met een uitzondering.”

Of mag je concluderen dat hier gewoon het huiswerk niet goed gedaan is door de ambtelijke afdeling en de verantwoordelijke bestuurder niet lang en goed genoeg heeft doorgevraagd. Het zal de betrokken aannemer een worst zijn. Die weet als geen ander dat als één keer met de werkzaamheden begonnen is het meerwerk altijd wel betaald wordt.

In ieder geval rollen meerdere partijen (PvdA, D66, GroenLinks, GMD, CDA en Christen Unie) deze weken verbaal over elkaar heen om hierover hun visie te geven of onverbloemd hun ongenoegen uit te spreken. Dat kan nog een leuke raadsvergadering worden op 28 mei aanstaande.

 

 

 

 

 

 

VVD gerommel

Om uw geheugen nog even op te frissen. Anique Snijders werd wethouder door de bij de gemeenteraadsverkiezingen in 2018 naar voren geschoven kandidaat Johan Koster pootje te lichten. De precieze reden daarvoor is destijds nooit bekend gemaakt. Maar het riekte wel naar kiezersbedrog en beschadiging van Johan Koster. 

Inmiddels is daarover wel iets meer duidelijk geworden. Er moest binnen de Midden-Drentse VVD kennelijk nog een rekening vereffend worden met voormalig burgemeester Jan Broertjes. Hij was het die Johan Koster als kandidaat poneerde en pushte. Maar het krediet van Broertjes binnen zijn VVD en binnen liberaal Midden-Drenthe was helemaal op na veel geblunder, gemarchandeer en gechicaneer van zijn kant.

Koster heeft die tanende invloed van Broertjes onderschat en was ook niet bedacht op ambities van Anique Snijders en de vijfde colonne in de persoon van VVD-kandidaat Hans Klaassens, die verkiesbaar werd geacht, maar niet in de raad kwam omdat de op een onverkiesbare plaats geposteerde Erwin Brink verrassend met voorkeurstemmen gekozen werd. Door op Twitter na de verkiezingen openlijk opeens Anique Snijders te pushen als kandidaat-wethouder zou voor Klaassens een plaats in die raad vrij komen. Tweets die hij overigens later verwijderde. Maar de coup om Koster te lozen slaagde. Snijders verdween uit de fractie naar het college, Klaassens kwam op haar stoel in de raad.

Maar binnen die VVD-fractie bleef en blijft het rommelen. Erwin Brink bleek niet de juiste man op de juiste plaats en haakte in september 2019 af.  Hij werd opgevolgd door Arjan van Gelderen. Dat moet fractievoorzitter Henk de Weerd toen goed zijn uitgekomen, want inmiddels werd er ook aan zijn stoelpoten gemorreld.

Zijn fractiegenote Marie Cecile Hatzmann vertelde eind vorig jaar al aan anderen dat zij de nieuwe fractievoorzitter zou worden. En aangezien Hans Klaassens en Henk de Weerd geen woord met elkaar wisselen was dat een optie. Althans dacht Marie Cecile. Maar Henk liet zich niet maar zo afserveren.

Maar toen kwam Arjan van Gelderen op de stoel van Erwin Brink. Sterker. Tijdens het schrijven van dit blog komt via de mail een  persbericht waarin staat dat “per direct” (en dat is vrijdag 15 mei 2020) hij het fractievoorzitterschap van Henk de Weerd overneemt. Zijn ervaring? Volgens zijn LinkedIn profiel: vanaf 2018 commissielid van Zorg & Welzijn en vanaf september 2019 raadslid in Midden-Drenthe. De liberalen houden stug vol in het aanstellen van mensen met niet al te veel bestuurlijke, politieke ervaring.

Cultuur

Is de VVD dan de enige partij waar het rommelt en niet alles vlekkeloos verloopt. Ach, kijk eens naar de PvdA. Wat horen de inwoners daar nog van? Jarenlang verreweg de grootste partij in de gemeente. Nu even groot als CDA en VVD.

De PvdA met de immer ‘belerende’ fractievoorzitter  Joop Kramer is muisstil en gezagsgetrouw. Triest is dat voormalig fractievoorzitter Bennie Muskee niet terugkeert in de raad na de nodige privé-sores. Voordat dit in maart van dit jaar via het DvhN in de openbaarheid kwam werd er al tijden gefluisterd dat Joop Kramer mogelijk op zou stappen om de terugkeer van de aimabele Muskee mogelijk te maken. Maar dat is een no go geworden. Het bleef dus bij gefluister.

Waar in het verleden PvdA-raadsleden als Jan Beugel en Dirk Jasper Keegstra nog wel eens als lastige luizen in de pels wilden fungeren, is het nu alsof ze monddood zijn gemaakt en buitengewoon volgzaam zijn geworden. Bijna slaafs aan het college, hun wethouder en de fractievoorzitter.

Misschien is het niet eens zo’n overbodige vraag om bijvoorbeeld eens naar de eigen PvdA-wethouder Dennis Bouwman te kijken en dan even de loep te leggen op wat hij bijvoorbeeld als verantwoordelijke voor het cultuurbeleid heeft gedaan. En dan heb ik het niet over die goedwillende particuliere initiatieven, zoals het draaien van films in horeca-gelegenheden.

Midden-Drenthe was en is in 2019 en 2020 dé culturele gemeente van Drenthe. Maar wat hebben ze, na de start op 7 april 2019, nu werkelijk gepresteerd? Wat dat betreft moet Corona een onverwachte zegen zijn voor deze cultuurwethouder. Hij kan dat als prima excuus gebruiken en niemand zal hem daar op aanvallen. Dat past niet in de geest van deze tijd.

Maar….  na het afblazen vorig najaar van de grote cultuurproductie De Blauwe Vlinder op het terrein van het Herinneringscentrum Kamp Westerbork bleef er maar bar weinig over van een cultureel programma. Bovendien is er tot nu toe amper iets gepresteerd. Begin dit jaar kwam er zelfs de openlijke oproep van de wethouder om alsjeblieft met nieuwe, goede culturele projecten te komen.

De Krant van Midden-Drenthe schreef in maart 2020: Midden-Drenthe zit verlegen om culturele ideeën met als thema ‘vrijheid’.  De gemeente had hiervoor nog € 20.000,- in kas, meldde de krant.

Ondernemer Jan Poort uit Westerbork was woedend na het lezen van dit bericht en postte op 5 maart jl. op zijn Facebook-pagina het volgende: “Het door ons ingediende plan werd heel vlot bestempeld als te commercieel en vervolgens zonder enige verdere toelichting afgeschoten door de commissie en dan nu een oproep plaatsen om nieuwe plannen in te dienen? Was misschien netter geweest om in gesprek te gaan met de initiatiefnemers van de al dan niet terecht afgewezen projecten om te zien of met een of meerdere aanpassingen het wel voldoet aan de zogenaamde criteria van de commissie. Als dat “cultuur” is in Midden-Drenthe dan zal ik wel een cultuurbarbaar zijn.”

Van verantwoordelijk wethouder Dennis Bouwman hebben we nooit (meer) iets gehoord over deze oproep van Jan Poort. En de gemeenteraad zweeg hierover eveneens, terwijl ze er wel van wisten. Wat is er overigens met die € 20.000,- gebeurd?

Mogelijk aan wethouder Snijders gegeven om er het financiële gat van die rotonde of de geluidswal in Spier mede mee te dichten.

Niet opvallen

Het CDA doet wat het al jaren doet in de gemeenteraad: niet opvallen. Maar wat wil je ook met een fractievoorzitter als Marinus Louissen die de burgemeester al bedankt voor de toelichting voordat deze gegeven is. Van hem krijg je ook uitspraken in het DvhN van 1 mei j.l. over bijvoorbeeld wethouder Snijders en de rotonde als: “We zullen de wethouder eraan houden dat ze in de toekomst wat voorzichtiger te werk gaat.” Het gaat kennelijk hier niet over zijn eigen portemonnee.

CDA wethouder Jan Schipper doet in alle stilte zijn werk en staat bijvoorbeeld alleen in de schijnwerpers als hij officieel een nieuw soort straatlantaarnpaal bij zebrapaden in werking stelt. En daar waar in de buurgemeenten Assen en Hoogeveen het kommer en kwel is met de financiën is Jan Schipper als verantwoordelijke financiële man binnen het college in redelijke anonimiteit bezig zijn begrotingen en jaarrekeningen sluitend te krijgen. Of is hier sprake van stilte voor de storm?

Resteert als collegepartij Gemeentebelangen Midden-Drenthe (GMD). De partij van voorman Jannes Kerssies. Altijd goudeerlijk. Hij heeft het hart op de tong. Is een slimme politicus, zoals ze dat in Drenthe zeggen. Maar hij is voor zijn doen wel erg stil de afgelopen 2 jaar. Over ‘zijn’ wethouder Erjen Derks hoeft ie zich niet zo op te winden, want die is opvallend onopvallend bezig met gemeenplaatsen en zorgt ervoor dat hij zo nu en dan op de pagina’s van de Krant van Midden-Drenthe verschijnt. Derks werkt nu al aan het vervolg van zijn carrière.

Maar Jannes Kerssies worstelt als politicus. Hij is, ongewoon voor hem, nu al 2 jaar gebonden aan afspraken met de andere collegepartijen. Het valt toch niet te ontkennen dat hij vaker het zwijgen er toe doet. Hij praat dan met meel in de mond. Onherkenbaar na al die jaren van hem in de gemeentepolitiek. De man die als onafhankelijke geest het college altijd in parlementaire en onparlementaire taal de waarheid vertelde. Je krijgt nu uitspraken van Kerssies in bijvoorbeeld het DvhN van 1 mei j.l. waarin hij over de soap van wethouder Snijders met de rotonde bij de A28 zegt: “We zijn hier niet blij mee en hebben vragen gesteld, maar de antwoorden van het college zijn ons nog te onduidelijk.” De jaren dat hij in de oppositie zat zou Kerssies nimmer deze woordkeus hebben gebezigd. Dan was hem gevraagd: is er wat mis met je Jannes.?

Nee, dan had Kerssies richting wethouder Snijders al lang wat verbale littekens achter gelaten.  Ik omschreef Kerssies in een eerder blog in 2019 als de Pechtold van Midden-Drenthe niet meer zegt wat hij echt denkt.

Keffen

Blijven over D66, ChristenUnie (CU), Gemeentebelangen Smilde-Beilen-Westerbork (GSBW) en GroenLinks. Om met D66 te beginnen. Arnoud Knoeff treedt hier steeds meer op de voorgrond. Van de ooit als politiek bijtertje bekend staande D66 fractievoorzitter Harma van der Roest is geen schim meer over. Of ze heeft bewust de rol van backbencher opgezocht of ze heeft het te druk met andere zaken?! Jammer. Maar dit constaterend is er misschien wat te zeggen voor een meer geprofileerde rol voor Knoeff. De VVD heeft laten zien hoe je snel kunt wisselen van de wacht. Met een beetje meer durf en lef kan Knoeff het profiel van D66 in Midden-Drenthe weer wat opvijzelen.

CU fractievoorzitter Henk Heideveld wil graag overkomen als een keffend hondje. Maar meestal bijten die niet. Hij zit vol goede bedoelingen, zijn enthousiasme is aanstekelijk, hij schuwt het publieke debat op Facebook niet, maar is bij het binnen halen van resultaten niet altijd even gelukkig. Dat kan gebeuren. Wel opvallend is de stilte rond zijn fractiegenoot en de op 30 mei 2018 als wethouder vertrokken Gert Jan Bent. Als je je zo in de anonimiteit beweegt, waarom bied je dan andere CU’ers niet de kans om zich te profileren op het gemeentelijke politieke toneel. Of zou Bent alsnog voorzichtige hoop koesteren dat hij bij de volgende verkiezingen met zijn partij een gunstige uitslag haalt en weer als wethouder benaderd wordt?

Hij liet alleen nog van zich horen op de website van de CU. Maar had kennelijk geen contact gehad met Henk Poort.

Dan GSBW van Charles de Haas. Hij bestookt vriend en vijand regelmatig met persberichten en andere besluiten en voornemens van zijn fractie, waar in de door De Haas altijd gebezigde heldere huis-, tuin- en keukentaal klip en klaar wordt weer gegeven wat hij van zaken vindt. Blaffen, bijten, boos worden, oppositie voeren. Maar hij is opvallend stil de laatste weken als het over de financiële sof gaat van de rotonde bij de A28. Of zit de GSBW’er ergens op te broeden?

Want op 28 mei aanstaande zijn er bij de raadsvergadering voor De Haas en misschien ook voor Rudie Weima van GroenLinks wel cruciale rollen weggelegd. Ik stel me zo voor dat mocht er een motie van wantrouwen komen voor wethouder Anique Snijders, vervolgens Charles de Haas zal aankaarten dat er geen nieuwe wethouder benoemd hoeft te worden. Weima is van de zuinige soort en zal, net als in de vorige raadsperiode, vast graag weer zijn steun voor de dan resterende coalitiepartijen uitspreken. Want dan heeft hij het gevoel een factor van betekenis te zijn. De Haas zal vast glunderend roepen dat zijn partij een college van PvdA, CDA en GMD ook van harte zal steunen, waardoor er een raadsmeerderheid van 15 tegen 8 is.

Roerganger

Onbesproken is hier nog de roerganger van het college van B&W, burgemeester Mieke Damsma (D66). In een vorig blog is over haar reilen en zeilen sinds haar komst uitgebreid geschreven.

https://henktenoever.nl/blog/2019/02/01/bestuurlijk-geklungel-in-midden-drentse-politiek/

Binnen de raad gonzen wel steeds hardnekkig de geruchten dat ze nu al bezig is om elders te kijken wat ze na haar benoemingsperiode van 6 jaar gaat doen. Binnen haar partij D66 profileert ze zich eveneens nadrukkelijk en daar is niks mis mee natuurlijk. Bij de evaluatiegesprekken met de burgemeester door de raad vallen er wel eens harde woorden, die niet altijd even plezierig voor haar zijn.

Leden van de verschillende vertrouwenscommissies denken geregeld nog met weemoed terug aan de tijd dat ze andere solliciterende burgemeesterskandidaten lieten lopen, zoals Marco Out (nu zeer geliefd in Assen) en Bouke Arends (nu succesvol in Westland), maar ook Jan ten Kate (voormalig wethouder van De Wolden en nu wethouder in Hardenberg)  en in mindere mate de in 2015 als Drents politicus van het jaar verkozen Asser wethouder Maurice Hoogeveen (D66).

Bij het begin van de Corona-crisis sprak Mieke Damsma de inwoners via een videoboodschap toe. Daar straalde oprechte betrokkenheid, maar ook letterlijk en figuurlijk het verdriet vanaf. De tone of voice zegt altijd veel voor de ontvanger. Dat er nou niemand is geweest die tegen haar gezegd heeft: “Mieke, zullen we even goed kijken waar je wat zegt en hoe we dat ook goed gaan opnemen.”

https://www.facebook.com/watch/?v=527386608194673

Op communicatief terrein kent de gemeente Midden-Drenthe sowieso geen uitblinkers in de ondersteuning voor B&W. In een vorig college is daar door wethouders ook al eens openlijk over geklaagd. Maar Damsma grijpt als verantwoordelijk bestuurder binnen B&W voor communicatie niet in door eindelijk eens echte vakmensen op deze afdeling te benoemen. Want nu de digitale mogelijkheden door het Corona-virus volop door bestuurders benut worden, blinkt Midden-Drenthe (overigens al jaren) uit door een belabberde beeldkwaliteit van de vergaderingen in de raadszaal. Voor 1 procent van de meerkosten van de rotonde bij de A28 had al veel goeds gedaan kunnen worden.

Maar als je de communicatieve kennis niet in huis hebt en als verantwoordelijk bestuurder het je kennelijk niets kan schelen, wees dan niet verbaasd dat er naast het weinige publiek op de tribune ook steeds minder mensen die mistige live-stream via internet gaan bekijken en beluisteren. Anno 2020 moet je je schamen als je deze beelden aan je volgers voorschotelt.

Bas van Sluis van het DvhN legde wat dat betreft ook al de vinger op de gevoelige plek.

Tuig die communicatie(afdeling) nu eindelijk eens professioneel op. Want communiceren met de burgers, met de inwoners van je gemeente is essentieel voor het welzijn van de toekomst voor ons allen. Dan doe je tenminste ook recht aan de eerste zin in het college-akkoord die zegt: “In Midden-Drenthe bouwen we samen aan onze samenleving. Inwoners, ondernemers, organisaties én de gemeente.”

Doe dat dan ook, zorg voor de inwoners en pas goed op de centen!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hoeveel bestuurlijke treurigheid kun je in één beeld vatten? Deze foto van een burgemeester en 4 wethouders in het Dagblad van het Noorden (DvhN) van 17 januari 2019 geeft dat feilloos weer en spreekt boekdelen over in welk een triestheid de Midden-Drentse politiek zich momenteel bevindt. En dat is helaas geen nieuw gegeven. De geschiedenis dreigt zich te herhalen. Want in 2014 ruzieden de burgemeester, wethouders en raadsleden  onderling ook al met elkaar en trad uiteindelijk burgemeester Jan Broertjes (VVD) af.

Nu zit er een stuntelende burgemeester Mieke Damsma (D66), die als portefeuillehouder personeelszaken het bestaat om in 4 dagen tijd 2 versies in omloop te brengen van een onderzoeksrapport van het bureau BMC naar de werkomstandigheden in het gemeentehuis. Gemeenteraadsleden krijgen zonder enige tekst en uitleg, 4 dagen na het uitbrengen van het eerste rapport op 15 januari j.l., via haar eigen mail en zonder nadere toelichting een tweede, gewijzigde versie van de burgemeester. Er zijn anonieme brieven, die aan raadsleden en de media verstuurd zijn en waar zoveel kernen van waarheid in zitten dat een van de raadsleden van de coalitiepartijen tot de vraag komt: weet de burgemeester wel wie de mol is in het gemeentehuis?

Veel publicitaire bombarie, een gemeentesecretaris die ogenblikkelijk geslachtofferd wordt, een management-team dat van onkunde wordt beticht en een gemeenteraad die in verwarring tijdens een extra vergadering bijeen komt op 28 januari j.l. omdat met name drie oppositiepartijen en één collegepartij opheldering willen.

Verbijsterd

Wie die raadsvergadering heeft gevolgd moet in verbijstering zijn achter gebleven. Want echte helderheid over waarom er 2 versies van het BMC-rapport zijn verschenen kwam er niet. Burgemeester Mieke Damsma ging zelf diep door het stof en gaf toe dat er met het uitbrengen van die 2 versies toch een ernstige fout was gemaakt. Maar verwonderlijk is dat ook weer niet, want communicatief loopt de gemeente Midden-Drenthe al jaren op gehandicapte benen en mankeert er van alles aan de onderlinge communicatie en de communicatie met de inwoners. Enige professionaliteit was daar op zijn plaats geweest en dan waren vermoedelijk fouten, zoals nu met de presentatie van het BMC rapport, ook voorkomen. Knulligheid in het kwadraat.

Terug naar waar het om gaat: de kwaliteit van het besturen van de gemeente Midden-Drenthe. De problemen binnen het gemeentelijke ambtenaren-apparaat bestaan al jaren. Dat is een publiek geheim. Maar omdat tijdens het burgemeesterschap van Jan Broertjes de partijen in de raad voortdurend rollebollend over straat gingen en verbale oorlogen uitvochten, mocht interim-burgemeester Ton Baas (VVD) vanaf 31 oktober 2014 bestuurlijke orde op zaken stellen. Het bestuurlijke en politieke klimaat en cultuur en de onderlinge verhoudingen moesten verbeterd worden, luidde de opdracht.

En dat leek hem alleszins gelukt te zijn. Bij zijn vertrek op 12 december 2017 kreeg hij zelfs als waardering de gemeentelijke erepenning.

De eerlijkheid gebiedt hier te vermelden dat aan de werkcultuur op het gemeentehuis door dezelfde Baas kennelijk amper of geen aandacht is geschonken, zo blijkt nu via BMC. Een klein smetje. Maar zijn prioriteiten lagen kennelijk elders.

Burgemeester

Met de komst van Mieke Damsma als burgemeester op 14 december 2017 en na de installatie van de nieuwe wethouders op 24 mei 2018 werd zij verantwoordelijk voor personeelszaken. Uiteindelijk besloot ze – na besluitvorming in B&W en vertrouwelijk overleg met de fractievoorzitters in augustus – tot het BMC onderzoek. Dat lijkt allemaal zeer daadkrachtig. Maar de klungelige manier van haar presentatie en haar politiek, bestuurlijke communicatie past in het beeld dat na ruim een jaar over deze burgemeester bij velen in Midden-Drenthe bestaat.

Binnen de gemeenteraad wordt de kritiek op haar functioneren, helemaal na het gestuntel rond dit BMC-rapport, ook steeds luider. Maar openlijk durven deze criticasters er niet voor uit te komen. Het zou ook een gotspé zijn als je binnen 5 jaar 2 keer de door je zelf voorgedragen en uiteindelijk benoemde burgemeester als incapabel kwalificeert.

Verdrietig was het dat de in maart 2017 door de vertrouwenscommissie voorgedragen burgemeester Bert Swart (CDA) van Zuidhorn op 29 juni van dat jaar overleed. De zoektocht naar een nieuwe burgemeester moest opnieuw beginnen. De vertrouwenscommissie had in 2017 natuurlijk kunnen kiezen voor de toenmalige wethouder en waarnemend burgemeester van Emmen Bouke Arends (PvdA), die op het ambt in Midden-Drenthe gesolliciteerd had. Maar Bouke Arends kende twee gezichten en dat vond de vertrouwenscommissie niet gewenst. Inmiddels is deze PvdA’er sinds 18 december 2018 burgemeester van de meer dan 100.000 inwoners tellende gemeente Westland.

Overigens had de vertrouwenscommissie van de gemeenteraad bij de benoeming van Jan Broertjes in 2008 de huidige burgemeester van Assen Marco Out (vroeger VVD nu partijloos) op nummer 2 gezet. Out werd in datzelfde jaar nog benoemd tot burgemeester van Borger-Odoorn en speelde zich vanuit die functie nadrukkelijk in de kijker richting het ambt in de Drentse hoofdstad Assen.

Over (on)gelukkige keuzes van de Midden-Drentse vertrouwenscommissies gesproken. Maar in Midden-Drenthe werd op 14 december 2017 dus Mieke Damsma als nieuwe burgemeester geïnstalleerd.

De partijen

Van de coalitie-partijen CDA en VVD zul je geen krasse woorden over de burgemeester horen. Saai en gezagsgetrouw zijn de fractievoorzitters van deze partijen.

CDA-fractievoorzitter Marinus Louissen bestaat het zelfs om in zijn van te voren geschreven speech tijdens de tumultueuze raadsvergadering op 28 januari de burgemeester al te bedanken voor haar antwoorden, terwijl hij toen nog niet eens wist wat diezelfde burgemeester op de vragen vanuit de gemeenteraad zou gaan zeggen. “Begrijpt die man zelf wel wat hij allemaal zegt,” riep mijn buurman op de publieke tribune, afkomstig uit Westerbork. (“Ik ben ook nog een CDA stemmer,” voegde hij er nadien aan toe.)

Jannes Kerssies van Gemeentebelangen Midden-Drenthe staat er om bekend dat hij een scherpe tong heeft en met rake oneliners kan komen. Maar nu hij met de van D66 naar zijn partij Gemeentebelangen Midden-Drenthe overgelopen wethouder Erjen Derks in het college van B&W is vertegenwoordigd, lijkt hij steeds meer de Pechtold van deze gemeenteraad te worden.

Net niet meer echt durven zeggen wat je op je hart hebt, want je bent nu als collegepartij mede verantwoordelijk, je moet schipperen en laveren. Dat past Kerssies niet en die rol gaat de komende tijd ongetwijfeld nog meer knellen als er andere heikele voorstellen en moeilijke dossiers op tafel gaan komen.

Nieuwkomend fractievoorzitter Henk Heideveld van de ChristenUnie nam de kort door de bocht route en moet duidelijk nog wennen aan zijn rol. Verbaal niet zo begaafd en geslepen als zijn voorganger (ex-wethouder en nu fractiegenoot Gert Jan Bent) kan hem in ieder geval lef, durf en duidelijkheid niet ontzegd worden.

Dan de PvdA. In die fractie zit het niet helemaal lekker sinds Joop Kramer hier de fractievoorzitter is. Een keurige, netjes formulerende man, die op ambtelijke toon telkens een zalvende boodschap wil brengen. Politiek bedrijven lijkt hem vreemd. En laat nu juist de gemeenteraad het podium zijn waar je als politicus voor de burgers dient op te komen. Zijn fractiegenoten Dirk Jan Keegstra en Jan Beugel tonen wat dat betreft aardig wat meer politieke fleur en kleur.

De roep om terugkeer van de vorige fractievoorzitter Bennie Muskee wordt binnen de sociaal-democratische kring steeds luider. Muskee moest door ziekte bij de afgelopen verkiezingen helaas een stapje terug doen. Maar in zijn inner circle geeft hij aan een terugkeer niet uit te sluiten. Bij andere fractievoorzitters wist Muskee beter de juiste snaar te raken voor goede onderlinge verhoudingen dan Joop Kramer. De manier waarop Kramer tijdens de extra raadsvergadering probeerde Charles de Haas van Gemeentebelangen SBW te fileren over diens publicitaire rol en spel in dit proces, verraadt dat hij het politieke spel niet echt beheerst.

De Haas is een geslepen vos in het plaatselijke politieke landschap. Je zou haast denken dat hij al sinds 1874 lid is van de gemeenteraad. Charles de Haas is een straatvechter, een politicus die recht voor zijn raap en niet altijd met evenveel tact zijn boodschap voor het voetlicht brengt. Daarmee overspeelt hij geregeld zijn hand en nemen anderen hem minder serieus. Daar heeft hij zelf overigens schijt aan. Anderzijds is Charles de Haas wel puur en helemaal zichzelf. Niet bang om man en paard te noemen en om op onderzoek uit te gaan. En dat is niet altijd gewenst in de Midden-Drentse politiek.

De Haas maakt er geen geheim van dat hij op de man speelt. Wie zijn laatste 5 vragen van 19 januari j.l. aan het college van B&W over het BMC-rapport leest, merkt dat hij als enige openlijk kritiek uit op de burgemeester.

Binnen D66, de eigen partij van de burgemeester, wordt er overigens ook aardig over haar gemord en gemopperd. Maar dat blijft tot nu toe binnenskamers. Fractievoorzitter Harma van der Roest was tijdens de extra raadsvergadering aardig bedeesd in haar benadering en vraagstelling. Het fanatieke, heilige politieke vuur lijkt een beetje geblust na haar herverkiezing vorig jaar. En binnen D66 wordt ook al volop gespeculeerd over de vraag wanneer ze wordt opgevolgd door fractiegenoot Arnoud Knoeff.

Blijft de eenmansfractie van GroenLinks, eenpitter Rudie Weima. In een aantal zinnen analyseert hij de zaken, maar zet het niet op superscherp.

Verkild

Zie hier het politieke décor. Waar zitten dan momenten het afgelopen jaar waardoor het bestuurlijke klimaat in Midden-Drenthe weer is verkild?

Dat begon bijvoorbeeld al op 21 maart 2018, op de dag van de gemeenteraadsverkiezingen. Tot ergernis van meerdere fractievoorzitters en raadsleden liet burgemeester Damsma in de media die dag optekenen dat ze voor “haar politieke kleur gaat en dat is D66” en dat ze “voor” het afschaffen van het raadplegend referendum gestemd heeft. Juist een burgemeester past het om de onpartijdigheid, helemaal op een verkiezingsdag, hoog in  het vaandel te hebben, riepen een aantal ontstemde fractievoorzitters en raadsleden.

In april 2018 kwam er al snel een vervolg, toen een bekende inwoner van Westerbork, Harrie Lever, een hem onwelgevallige oude, dikke eik aan de Pieterbergweg inzaagde, zodat die volgens kenners over niet al te lange tijd het loodje legt.

Tegenover redacteur Ron de Vos van de Krant van Midden-Drenthe gaf Lever ruiterlijk toe dat hij dat gedaan had. PvdA’er Jan Beugel, die er vragen over stelde aan de burgemeester, kreeg daarop als antwoord dat zij er niets aan kon doen omdat “niet te achterhalen is wie de dader is”. Eigenaardig als de man met naam en toenaam in de krant staat. Maar ja, Lever is een lastpost. Dat weten ze op het gemeentehuis maar al te goed.

Politie

In diezelfde maand april is er opeens ophef over een mededeling van politiewoordvoerder Paul Heidanus dat het politiebureau in Beilen – het enige bureau nog in de gemeente – gesloten wordt in 2019. Raadsleden, inwoners en ondernemers zijn verontrust, melden het DvhN en RTV Drenthe. “We gaan samen met de politie in gesprek over de mogelijkheden,” oppert de burgemeester, verantwoordelijk voor de openbare orde en veiligheid. Voorzitter Marc Bosscha van de ondernemersvereniging in Beilen is met zijn opmerking “Kennelijk is er de afgelopen maanden geen donder gedaan” niet de enige die ontstemd is over de softe wijze waarop de burgemeester deze problematiek aanpakt. En tot op heden is nog steeds niet duidelijk of er wel een politiebureau blijft. Blijft er alleen een politiepost, dus een kantoorvoorziening in bijvoorbeeld het gemeentehuis, dan betekent dit bijvoorbeeld dat er geen politieauto’s meer permanent in Midden-Drenthe gestationeerd zijn, maar dat deze vanuit buurgemeenten moeten komen.

 

 

 

De publieke optredens van de burgemeester wekken soms ook ergernis op. Bijvoorbeeld als ze als burgemeester afgelopen jaar voor het eerst op 4 mei bij de herdenking op het kampterrein in Westerbork aanwezig wil zijn. Iedereen weet dat dit altijd een druk bezochte herdenking is waar tijdige aanwezigheid vereist is. Tot ergernis van de organisatie komt de burgemeester veel te laat en wordt met kunst- en vliegwerk nog net op tijd op de plek gebracht waar ambtsdragers vertegenwoordigd zijn.

“Heibel in Midden-Drenthe om commissiesamenstelling” kopte het DvhN op 15 juni 2018. In een chaotische raadsvergadering moest er gepraat en gestemd worden over de samenstelling van de raadscommissies. 

 

Daar kwamen de fracties onderling niet uit. Regievoering van de voorzitter van de gemeenteraad ontbrak en ontbreekt volgens veel raadsleden nog steeds. Waarop De Haas destijds uitriep: “Ik vind de procedure zo slecht, het begint bijna weer te lijken op de situatie onder Jan Broertjes.”

En wat te denken van haar speech tijdens het ontbijt voor de deelnemers tijdens de Drentse Fiets4Daagse op 25 juli 2018, waarbij de burgemeester niet wist welke dag van de Fiets4Daagse het was. Om vervolgens restaurant-, brasserie-, catering- en horecabaas Bertus Witteveen zo nadrukkelijk op een voetstuk te plaatsen, dat de rest van de horeca-bazen verbleekten als onbetekenend voetvolk. Terwijl Bertus Witteveen, terecht geprezen als aanjager van tal van activiteiten, zelf altijd graag gaat voor het collectief en andere horeca-ondernemers in Westerbork evengoed hun steentje bijdragen.

Ergernis is er ook bij alle fracties als de burgemeester eind 2018 nog steeds niet de namen kent van alle raadsleden.

Daadkracht

De vraag rest dan ook: wat broedt er nog meer onderhuids binnen de raad? Is er sprake van karaktermoord als je allemaal feiten over de nieuwe burgemeester op een rij zet? Of geeft het juist een trend aan en beïnvloedt het de bestuurbaarheid van de gemeente?!

Krijgen we een nieuwe explosie als in 2014, waarbij er uiteindelijk een bestuurlijke verlamming optreedt waar de inwoners van Midden-Drenthe vooral niet bij gebaat zijn?

Juist in deze tijd wordt er daadkracht gevraagd. Daadkracht van een college van B&W dat wel heel erg weinig ervaring heeft. Burgemeester Mieke Damsma is in deze functie nu ruim een jaar actief. Wethouder Dennis Bouman (PvdA) is op 15 december 2016 voor het eerst als wethouder benoemd, dus heeft net 2 jaar ervaring. Helemaal nieuw en kersvers in deze functie zijn Annique Snijders (VVD, vanaf 2015 in de gemeenteraad), Erjen Derks (nu Gemeentebelangen MD, daarvoor vanaf 2014 raadslid voor D66), net als Jan Schipper (CDA en 12 jaar in de raad).

In dit politieke klimaat zullen zij samen met de opgewonden gemeenteraad de gemeente moeten besturen. Dat er amper twee dagen na de extra raadsvergadering alweer commotie ontstond over de knulligheid bij het verordoneren van de sluiting van een bloemenautomatiek in Smilde, heeft ook weer met het gebrek aan goede aansturing en communicatie te maken. Handhavers die tegen bloemenman Jan Vos en zijn vrouw Yvonne vertellen dat de bloemenautomatiek aan de Hoofdweg 108 verwijderd moet worden. Waarom? Dat wisten de handhavers van de gemeente zelf ook niet, meldt RTV Drenthe op zijn website. Portefeuillehouder handhaving: burgemeester Mieke Damsma.

Overigens meende de tussentijds afgetreden burgemeester Jan Broertjes nog even op Twitter zijn gram te moeten halen met het incident bij de Smildeger bloemenman en -vrouw. “Nu snap ik waarom de ambtenaren van Midden-Drenthe overbelast zijn. Te treurig voorwoorden,” schreef Broertjes, verwijzend naar het bericht van RTV Drenthe hierover, dat hij hierover op Twitter plaatste, vergezeld van 2 ‘applaus-handjes’. 

Maar het was dezelfde Jan Broertjes onder wiens verantwoordelijkheid als burgemeester de nu op een zijspoor gerangeerde gemeentesecretaris Aline Pruntel met ingang van januari 2014 werd benoemd. Spuug nooit in de ruif waaruit je zelf gegeten hebt.

Samenvattend

Het hiervoor beschrevene kun je toch niet meer toeschrijven aan incidentele bestuurlijke knulligheid. Hier zit een trend achter. Het is zowel aan het college van B&W als de gemeenteraad om samen uit deze impasse te komen. Voor de inwoners van de gemeente Midden-Drenthe. Die verdienen beter dan dit gestuntel en geklungel.

“In Midden-Drenthe bouwen we samen aan onze samenleving. Inwoners, ondernemers, organisaties én de gemeente.” Zo begint het coalitie-akkoord dat is ondertekend door de wethouders en de collegepartijen PvdA, CDA, VVD en Gemeentebelangen MD.

Van dat SAMEN merken we nog weinig als inwoners.

“Met elkaar maken we het verschil. We maken onze gemeente leuker, mooier, nog meer leefbaar,” vervolgt dat coalitie-akkoord. Nou daar heb ik eveneens nog weinig van gemerkt. Hoogste tijd dus om daar keihard aan te gaan werken.

Er wordt op u gelet!

 

 

 

 

 

 

 

Hoe betrouwbaar is VVD Midden-Drenthe?

Was het 4 jaar geleden de toenmalige PvdA-lijsttrekker en wethouder Emko Dolfing die bij de vorming van een nieuw college van B&W in de gemeente Midden-Drenthe een scheve schaats reed.  Dit keer is het VVD-lijsttrekker Anique Snijders die een verkeerde wissel neemt, waardoor het vertrouwen van de burger in de politiek er niet groter op wordt. Om over de betrouwbaarheid van de liberalen richting kiezers nog maar te zwijgen.

Hoe betrouwbaar is de VVD in Midden-Drenthe? Het is sinds vandaag (18 april 2018) heel legitiem om die vraag te stellen. Want waar voorafgaande aan de gemeenteraadsverkiezingen van 21 maart j.l. en de weken erna de VVD-kiezers en mogelijke coalitie-partijen werd beloofd dat Johan Koster hun nieuwe wethouder zou worden, is er plotsklaps sinds vandaag een geheel ander scenario. Daarbij is Koster op een zijspoor gerangeerd en profileert VVD-lijsttrekker Anique Snijders zich opeens zelf als kandidaat-wethouder.

Even terug naar het begin. Op 7 maart j.l. werd de wethouders-kandidatuur van Johan Koster bekend gemaakt.  “Ik ben gevraagd,” zei hij tegen Ron de Vos van de Krant van Midden-Drenthe.

Sterker, Lijsttrekker Anique Snijders twitterde op dezelfde dag: “Ik ben blij met jou als wethouder.” En de nummer 2 op de kandidatenlijst Hans Klaassens twitterde: “Gefeliciteerd @JohKoster met de kandidaatstelling.”

Koster zelf was ook heel blij met zijn voordracht als wethouders-kandidaat. Op twitter stak hij dat niet onder stoelen of banken.

Johan Koster was tijdens de campagne ook uitgebreid en prominent in beeld, bijvoorbeeld op een foto samen met Anique Snijders en Jan Broertjes. Daar leek een winnend team te staan.

 

De verkiezingen leverde de VVD 1 zetel winst op: ze gingen van 3 naar 4. “Ik ben super trots op dit resultaat en op het team!” twitterde de lijsttrekker, met daarbij een foto van kandidaat raadsleden en kandidaat-wethouder Koster.

Pijnlijk was het voor de nummer 2 op de kandidatenlijst Hans Klaassens. Hij kwam niet in de raad omdat Marie-Cecile Hatzman en Erwin Brink met voorkeursstemmen werden gekozen.  

De druiven voor Hans Klaassens waren kennelijk zuur. Zo zuur zelfs dat hij op twitter een campagne begon om Anique Snijders te pushen om wethouder te worden.  Op 30 maart j.l. bijvoorbeeld twittert Klaassens in antwoord op RTV Drenthe journalist Margriet Benak, die in haar programma Cassata gaat praten over de vraag of er ook meer vrouwelijke wethouders komen in Drenthe: “@Anique_S Net wat voor jou.”   Waarop Benak direct Klaassens antwoordt met “Jullie hadden toch #johankoster al naar voren geschoven?”  Klaassens reageert daar weer op met “Ik zie liever een vrouw met verbindende kwaliteiten tussen mannen.”

 

 

 

Twitterberichten Klaassens verdwijnen

Opvallend is wel dat deze tweets van Hans Klaassens, na de bekendmaking van het passeren van Johan Koster als wethouder, opeens allemaal uit zijn twitter-timeline zijn verdwenen. Waarom heeft hij die tweets verwijderd? Bang dat mogelijk een één-tweetje met Snijders naar buiten komt? Was het toch opzet om Koster moedwillig te beschadigen ten eigen faveure, waar je nadien de sporen van uit denkt te kunnen wissen? Over betrouwbaarheid en vertrouwen gesproken.

Ook niet zo gek van deze Hans Klaassens, als je opkomt voor je eigen belangen. Want Koster stond niet op de lijst. En als Anique Snijders wethouder wordt dan komt Klaassens alsnog in de gemeenteraad. Heeft hij eindelijk zijn zin.

Op woensdag 18 april maakt de VVD bekend dat Koster geen wethouwer wordt. En de liberalen weten het ongenoegen hierover keurig binnenskamers te houden, omdat Koster kennelijk het fatsoen heeft om zijn boosheid en frustratie niet publiekelijk te tonen. Zoals een goed bestuurder betaamt.

Hans Klaassens reageert overigens direct dezelfde woensdag op twitter met de mededeling: “Mijn dag kan niet meer stuk.”

Maar Koster is exit. Zoals de VVD ook al zittend fractievoorzitter Heleen Jurgens afserveerde, die na het vertrek in 2015 van de toenmalige VVD-leider Marc Bosscha de kar moest trekken en graag was door gegaan. (Zie hierover mijn blog van 4 maart j.l. : http://henktenoever.nl/blog/2018/03/04/midden-drenthe-kiezen-of-delen/)

Hoe betrouwbaar is de VVD in Midden-Drenthe? Hoe zorgvuldig gaan de liberalen in deze gemeente met mensen om? Aan de andere mogelijke coaltiepartijen (PvdA, CDA en Gemeentebelangen Midden-Drenthe) kun je oprecht de vraag stellen: wil je wel met een partij in een college van B&W die de kiezers zo een loer draait en niet op hun woord te vertrouwen is?

Er is overigens naast de VVD nog een winnaar van de verkiezingen, die nu buiten beeld is bij de collegevorming en dat is Gemeentebelangen BSW. Misschien toch een serieuze optie om nog eens te onderzoeken of deze partij als partij en partner betrouwbaarder is dan de VVD, Anique Snijders en Hans Klaassens.

We beleven weer boeiende tijden in politiek Midden-Drenthe!

 

 

 

 

 

MIDDEN-DRENTHE KIEST NA 4 ROERIGE JAREN NIEUWE RAAD

De gemeentepolitiek in Midden-Drenthe blijft je keer op keer verbazen. Is het niet het verdwijnen van meerdere bestuurders de afgelopen jaren dan is het wel de verrassende wijze waarop een aantal bestuurders zich nu presenteert.

Na de gemeentelijke herindeling van Drenthe in 1998 was de gemeentepolitiek hier jarenlang een kabbelende beek, die nauwelijks over zijn oevers stroomde. Er was wel eens een rimpeling in de vijver als raadsleden als Hans Dukker (D66) hun stem verhieven en – vaak terecht – tegendraads waren. Maar de luizen in de gemeentelijke pels waren zeldzaam.

Wat zich echter de afgelopen 4 jaar heeft afgespeeld in deze gemeenteraad is bijkans on-Midden-Drents. De bestuurders maakten ongekende politieke, bestuurlijke turbulentie mee, waarvoor ze zelf verantwoordelijk waren, zijn en blijven en bij de komende verkiezingen op 21 maart kunnen we hen op hun daden afrekenen.

Wat denk jij dat er op en na 21 maart gaat gebeuren? Dat werd mij de afgelopen tijd vaak gevraagd, omdat ik de twee verkiezingen hiervoor meerdere debatten tussen de lijsttrekkers heb geleid. Nou, op verzoek dan. Een kleine analyse en een bespiegeling.

Traditioneel

In Midden-Drenthe is de kiezer gemiddeld genomen niet erg avontuurlijk en wordt er vrij traditioneel gestemd zonder dat dit grote verschuivingen teweeg brengt. Of dat dit keer verandert? Dat is niet uitgesloten. Want tussen de gang naar de gemeentelijke stembus op 19 maart 2014 en de komende verkiezingen op 21 maart 2018 is zoveel gebeurd dat dit in de Midden-Drentse politiek maar zo eens aanleiding kan zijn voor opvallende verschuivingen.

Wat zit nog redelijk vers in het geheugen? Nou, bijvoorbeeld de valse start van het nieuwe college van B&W in 2014.  Ruzie in de tent en onderling verstoorde verhoudingen tussen de partijen maakte Midden-Drenthe bijkans niet volgens normale omgangsvormen bestuurbaar. Ik schreef over de oorzaken hiervan al in mei 2014 een uitgebreid blog: (http://henktenoever.nl/blog/2014/05/09/kleinst-mogelijke-meerderheid/).

Daar kwam snel de rel bij rondom VVD-burgemeester Jan Broertjes, die op 30 oktober 2014 aftrad en een dag erna al door interim-burgemeester Ton Baas (VVD) werd opgevolgd. Diens komst bleek een zegen voor de gemeente: voor haar inwoners, voor het college van B&W en voor de gemeenteraad.

Want onder de strakke doch rechtvaardige leiding van Ton Baas kon eindelijk gewerkt gaan worden aan de verziekte bestuurscultuur. Het onderlinge gekissebis moest worden omgezet in politiek, bestuurlijke daadkracht.

 

En er verdwenen hoofdrolspelers c.q. lijsttrekkers van 2014 van het toneel of maar zo naar de achtergrond. Niet de eerste de besten. In september 2015 is dat al de veel besproken en soms ook omstreden VVD-fractievoorzitter Marc Bosscha. In september 2016 treedt de anoniem opererende Robert Brouwer als CDA-fractievoorzitter terug.

Op 1 december 2016 treedt de altijd wel prominent aanwezige PvdA-lijsttrekker Emko Dolfing om gezondheidsredenen af als wethouder. Hij wordt opgevolgd door Dennis Bouwman uit Enschede. Een buitenstaander, die hier geen verleden heeft en redelijk blanco aan zijn klus kan beginnen. In oktober 2017 treedt Bennie Muskee om gezondheidsredenen terug als PvdA-fractievoorzitter. Er veranderde bij de politieke leiders tussentijds meer dan ooit.

Saai en turbulent

Nee, saai was het niet. Publicitaire turbulentie was er al direct in 2014 rond het aftreden van Jan Broertjes als burgemeester. Er was in 2015 Oranje, waar eerst 700 en daarna 1400 asielzoekers onderdak moesten krijgen, volgens de toenmalige staatssecretaris Klaas Dijkhoff. B&W en raad moesten volop aan de bak. En hier bleek hoe men naar buiten toe eensgezind kon optreden en toch succes behaalde.

Maar er gebeurde meer. Zo was er bijvoorbeeld de soap rondom de voetbalvelden van de vv Beilen en cvv Fit Boys. Tijdens een sportdebat op 12 maart 2014 met alle lijsttrekkers, leken er spijkers met koppen te zijn geslagen. Pas in februari van dit jaar werden de definitieve renovatieplannen voor sportpark Noord-West in Beilen gepresenteerd. Gemeentelijke politiek in slow motion.

Of wat te denken van het plan in oktober 2017 om voor € 300.000,-  de hal van het gemeentehuis te verbouwen, omdat deze – zoals B &W het omschreven – moet voldoen aan een “eigentijdse dienstverlening in een eigentijdse omgeving”. Geld genoeg kennelijk. Columnist en kroeghouder Henk Berghuis van De Cerck schreef daarover op 20 oktober vorig jaar in De Krant van Midden-Drenthe heldere woorden: “Er is vast nog nooit een inwoner uit Midden-Drenthe geweest die vond dat die hal niet deugt, dat er een gebrek aan privacy is of dat de balies te groot zijn. Nee daar moet je ambtenaar voor zijn om dit soort dingen te bedenken.”  Ik zou daar aan toe willen voegen: en je moet bestuurder zijn om er zoveel  gemeenschapsgeld voor te durven uitgeven. Alsof er geen andere wensen zijn, hoezeer ik een ieder in het gemeentehuis ook een aantrekkelijke hal gun.

Communicatie

In het bestuursprogramma van het college van B&W werd in 2014 beloofd dat er “beter en anders” met de inwoners gecommuniceerd zou worden. Daar is in mijn beleven niet zoveel van terecht gekomen.  Bij de nieuwbouwplannen voor de 2  scholen voor Voortgezet Onderwijs in Beilen kunnen de inwoners rondom het gebied van de Haven daar inmiddels boekdelen over meespreken.

De renovatieplannen van het centrum van Westerbork zijn aan het merendeel van de bevolking volstrekt voorbij gegaan, totdat ze opeens allemaal auto’s op de stenen tussen de bomen in hartje centrum geparkeerd zien staan. Hoe zou dat nou kunnen? Domheid en onachtzaamheid van de inwoners zeker.

En de grijs-grauwe brei van woorden op de gemeentelijke pagina’s in de Krant van Midden-Drenthe nodigen de lezer nu ook niet bepaald uit om te lezen waar de bestuurders en de ambtenaren zoal mee bezig zijn.

Waarom kan dat niet anders?! Kijk eens bij andere gemeenten, waar het gemeentenieuws wel op een aantrekkelijke manier met foto’s, graphics en toelichting wordt gepresenteerd en inwoners nadrukkelijk worden benaderd om vroegtijdig mee te praten  en te denken.

Waar een aantal jaren geleden veelbelovend met de chat-functie werd begonnen op de gemeentelijke website, wordt deze service kennelijk ook voorbereid op een stille dood.  Op twitter-berichten met vragen aan/over de gemeente over het (niet) ophalen van huisvuil wordt niet gereageerd. Er zou toch “beter en anders” gecommuniceerd worden??!! Vanuit de boezem van het college begreep ik wel dat er aan professionele ondersteuning vanuit de communicatie-deskundigheid op het gemeentehuis niet veel nuttige output kwam. Hoe simpel kan het zijn om daar wat aan te doen.

Verrassend profileren

Als het gaat om communiceren en profileren van je partij dan heeft lijstrekker Jannes Kerssies van Gemeentebelangen Midden-Drenthe daar een fijne neus voor. Hij is, om maar eens een Drentse term te gebruiken, een lepe bestuurder met een neusje voor publiciteit. Kerssies, inmiddels de 70 gepasseerd, voert al ontelbare jaren de lijst aan van Gemeentebelangen Beilen en later Midden-Drenthe en weet van geen wijken. Heel even leek het er vier jaar geleden op dat zijn partij met 2 zetels een klein kansje maakte om een wethouder te leveren. Maar PvdA’er Emko Dolfing koos voor de ChristenUnie van Gert Jan Bent en kon zo met de kleinst mogelijke meerderheid aan de slag.

Een lepe bestuurder dus die Kerssies, die zoveel boerenslimheid bezit dat hij de 27-jarige Erjen Derks weet te verleiden om kandidaat-wethouder voor zijn partij te worden. Wetend dat Derks als raadslid 4 jaar geleden met voorkeurstemmen gekozen werd voor D66, waarbij hij als voormalige barkeeper in een populaire uitgaansgelegenheid veel jongeren naar de stembus wist te lokken. Mogelijk denkt Kerssies van die populariteit nog een keer te kunnen profiteren, omdat Derks als voorzitter van de vv Beilen de laatste 3 jaar zich eveneens nadrukkelijk profileerde.

Kerssies roept hardop dat het niet gaat om “de politieke kleur van de wethouder”, maar om “de kwaliteit en achtergrond van de persoon”. Lid zijn van diens partij is niet noodzakelijk, vervolgt Kerssies.

Zo lust ik er nog wel een paar. Toegegeven, de liefde tussen zijn  Gemeentebelangen en D66 was groot en dat mondde in 2014 ook uit in een lijstverbinding tussen beide partijen en dat bleek een voordeel te zijn.

Maar de move van Erjen Derks is verrassend en tegelijkertijd hangt er ook een luchtje om heen. Want Derks ging voor het lijsttrekkerschap van D66. Verloor die strijd tegen de zittende fractievoorzitter Harma van de Roest. Verdiend of onverdiend, daarover hebben de leden van D66 besloten. Maar toen dat doel niet haalbaar bleek, hij vervolgens – ondanks een eerste toezegging om met een lagere plaats genoegen te nemen – bedankte voor een plaats op de kieslijst, bleven er raadselen om Derks kleven. Hij valt de partij, waar hij carrière dacht te kunnen maken, in de rug aan. Chic is wat anders. Maar zijn doel heiligt kennelijk alle middelen.

Kerssies had voor de politieke toekomst van Gemeentebelangen misschien beter zijn energie kunnen steken in een fusie van de partijen voor Gemeentebelangen.

Na de gemeentelijke herindeling in 1998 kreeg Midden-Drenthe te maken met het fenomeen van 3 partijen met de naam Gemeentebelangen: eentje in Westerbork, eentje in Beilen en eentje in Smilde.  Westerbork en Beilen samenvoegen was appeltje-eitje.

Van de partij in Smilde was en is Charles de Haas sinds 1970 de grote roerganger.  Hij bleef de solist en wilde de absolute roerganger blijven en begon Gemeentebelangen Smilde-Beilen-Westerbork (SBW).  De Haas (73 jaar inmiddels) is gezegend met een grote mond, niet bang voor het debat en gepokt en gemazeld in de gemeentelijke en provinciale politiek. Een fusie tussen de Gemeentebelangen-jongens en meisjes zat er in 1998 niet in en zit er ook dit keer weer niet in. De ego’s van beide lijsttrekkers zijn kennelijk te groot. Afstand doen van hun raadszetels: ho maar! Kerssies en De Haas zijn kennelijk groter dan de partij.

Een gemiste kans. Als je tenminste wat in de melk te brokkelen wilt hebben in het dagelijks bestuur van de gemeente. Wetend dat bij gemeenteraadsverkiezingen veel stemmers afwijken van de keuze, die ze maken bij landelijke verkiezingen en lokale partijen daar volop garen bij spinnen, is het zo langzamerhand onbegrijpelijk dat deze 2 Gemeentebelangens elkaar niet hebben weten te vinden. Op deze manier blijven ze als splinters een marginale rol spelen en kan Derks zijn wethouders-aspiraties wel vergeten.

Stabiel en verrassend

Het CDA in Midden-Drenthe is altijd een redelijk stabiele factor geweest. Vertegenwoordigers van deze partij zul je niet op het biljart zien dansen. De vorige lijsttrekker Robert Brouwer was daar een voorbeeld van. Aardige man, maar het politieke vuur en debatteren op het scherpst van de snede was niet aan hem besteed. Hun CDA-wethouder Gerard Lohuis (een buitenstaander uit Assen) worstelde zich door wat dossiers heen (onder andere de sport) en viel zich geen grote builen.

Met de nieuwe lijsttrekker Marinus Louissen als roerganger leunt zijn partij al sinds mensenheugenis op een stabiele kiezersaanhang. Met de komst van de ChristenUnie in het college lopen er mogelijk wat gereformeerde mannenbroeders en zusters over. Maar in een agrarische, nog redelijke gelovige en vrij stabiel stemmende gemeente als Midden-Drenthe is deze partij bij de komende verkiezingen vast weer goed voor 4 zetels. Het Buma-effect zal daar zeker ook toe bijdragen. Grote vraag is natuurlijk wel wie de nieuwe wethouders kandidaat voor het CDA wordt. Komt die van binnen of van buiten de gemeente?

Blijven we in de christelijke hoek bij wethouder en hernieuwd lijsttrekker Gert Jan Bent van de ChristenUnie. Er kan bijkans geen week voorbij gaan of zijn foto prijkt wel in De Krant van Midden-Drenthe en De Veldenkrant. Bij iedere lantaarnpaal, die feestelijk onthuld wordt, staat Bent als een grote te pronken. Kortom, hij heeft een goede pers en “een mediagevoelige portefeuille”, zoals hij het zelf omschrijft. Maar ook een portefeuille met een paar hoofdpijndossiers. Bijvoorbeeld, zoals hier al geschreven, de bouw van een nieuw scholencomplex voor het Voortgezet Onderwijs in Beilen. En wat te denken van de miljoenen, die uitgegeven zijn voor het onderwijs aan asielzoekers in Oranje, maar waar nooit les voor is gegeven en nu weer moet worden terug betaald.

Maar met zijn brede, sympathieke glimlach, zijn luisterend oor en goede toegankelijkheid voor de burgers heeft hij met hard werken de nodige credits opgebouwd. De vraag is of zich dat bij de komende verkiezingen gaat vertalen. Van 2 naar 3 zetels groeien is bijna een utopische gedachte. Maar om in Bent’s leer te spreken: de wonderen zijn de wereld nog niet uit. In ieder geval wil hij graag als wethouder door. Of dat lukt is de vraag en hangt bijvoorbeeld mede af van de verkiezingsuitslagen voor D66 en de VVD.

Van D66 is Harma van der Roest opnieuw het boegbeeld. Vier jaar geleden was ze het liefst wethouder geworden en had ze graag de winst van 1 naar 3 zetels vertaald zien worden in die bestuurlijke verantwoordelijkheid. Dat lukte niet door….. ja was het door de toenmalige PvdA-leider Emko Dolfing, die Van der Roest absoluut niet pruimde? Of heeft ze  toen zelf als D66-onderhandelaar ook niet al te tactisch geopereerd?

Zo interessant is dat niet meer, want het is nu een nieuwe ronde met nieuwe kansen. Dit keer dus zonder stemmentrekker Erjen Derks. Maar wel met de nagalm van het landelijke D66 kroonjuweel over het raadplegend referendum, dat de democraten maar niet krijgen uitgelegd en ze in deze campagne ook lokaal wordt nagedragen.

Van der Roest heeft zich via de social media bij lange na niet zo open en transparant geprofileerd als in de periode van 2010 tot 2014. Mogelijk dat haar nieuwe drukke baan in het onderwijs daar debet aan is.

Jammer. Want ze heeft toen zelf ervaren hoe makkelijk de lijn tussen kiezer en gekozene via de social media gelegd kan worden. Ambitieus is ze zeker. In hoeverre ze op die gretigheid voor het wethouderschap de komende campagne wordt getackeld is de vraag.

 

 

Dan de VVD. Een hoofdstuk apart. Na het vertrek van Marc Bosscha werd Heleen Jurgens (61) fractievoorzitter. Bij de vorige verkiezingen was ze door de commissie, die de lijst moest samenstellen, op een onverkiesbare plaats gezet. Maar Jurgens wist zich via een persoonlijke campagne met voorkeurstemmen in de raadzaal te vechten. En op 5 oktober 2017 dacht ze nog dat haar politieke carrière een kleurrijk vervolg zou krijgen. “Ik wil beloond worden voor wat ik als fractievoorzitter na het opstappen van Marc Bosscha heb gedaan,” zei ze tegen Ron de Vos van De Krant van Midden-Drenthe.

Niet dus. De kiescommissie gunde haar zelfs geen plaats op de groslijst, zodat ze dit keer niet eens met voorkeurstemmen gekozen kan worden. Af(gang) via de zijlijn.

Heel even werd gespeculeerd op een nieuwe Lijst Heleen Jurgens. Gelet op haar populariteit in Midden-Drenthe en het bijzonder in Beilen zou het niet uitgesloten zijn als ze op eigen kracht weer een zetel had gehaald. .Maar ze stopt. De liberalen kunnen opgelucht ademhalen.

De VVD liet een ander stemmen-kanon buiten de selectie. Sterker, hij werd in menig fluistercircuit al opgevoerd als de nieuwe lijsttrekker en wethouders-kandidaat voor de liberalen. Ik heb het over Johan Koster, de op 1 januari afgetreden voorzitter van de Stichting Beleef Beilen.

Een man, die op velerlei fronten actief is. Maar kennelijk was de tijd nog niet rijp genoeg om hem als frontman te lanceren. Mogelijk dat hij toch de geheime kandidaat-wethouder is.  De VVD koos Anique Snijders als boegbeeld. Opvallen deed ze niet de afgelopen 4 jaar in de raad. Maar tijdens deze campagne kan ze haar profiel bijstellen.

 

GroenLinks heeft met Rudie Weima dezelfde lijsttrekker als 4 jaar geleden. Hij maakte met zijn partij in 2014 een bedenkelijke start door de PvdA te steunen bij de samenstelling van het college van B&W, door een zogeheten side-letter aan het coalitie-akkoord toe te voegen. Maar hij weigerde die openbaar te maken.

Dat hij Gemeentebelangen SBW voorman Charles de Haas in 2015 uitmaakte voor racist, was nou ook niet een schoolvoorbeeld van politieke schoonheid en correctheid. Weima haalde zelden de publiciteit maar mag nog een periode door. Hij kreeg op zijn lijst steun uit onverwachte hoek, want op de tweede plaats prijkt voormalige CDA-fractievoorzitter Henk van der Beek. Na Erjen Derks dus nog een opvallende wisseling van politieke voorkeur.

En dan, last but not least, de PvdA. Al decennia lang de grootste partij in Midden-Drenthe. Over wisseling van de wethouder en fractievoorzitter schreef ik reeds. Dirk Jasper Keegstra is sinds kort de nieuwe roerganger en moet dé stemmentrekker worden voor de sociaal-democraten.

De PvdA mag de hemel danken dat de SP in Midden-Drenthe niet van de grond kon (of mocht?) worden getild door politiek watcher en niet onbemiddeld voormalig zakenman Bert Abbing.

Hij kreeg onenigheid met de partijtop en zijn missie om met de socialisten de raad te bestormen ging in rook op.

Het zal de Midden-Drentse PvdA’ers vermoedelijk amper beroerd hebben.  Tientallen jaren lang koesterden ze zich in de gemeente al in het centrum van de macht. Ze waanden zich onaantastbaar. De ene zetel verlies bij de laatste verkiezingen werd zelfs als een overwinning gevierd. Het electorale verlies elders was tenslotte veel groter dan bij de sociaal-democraten in Midden-Drenthe. Zo kun je jezelf rijk rekenen.

Besef daarbij ook nog eens dat 4 jaar geleden Jan Beugel uit Westerbork vanaf een onverkiesbare plaats met 670 voorkeurstemmen gekozen werd  en daarmee de PvdA een enorme boost gaf, waarmee de leiding geen rekening had gehouden. Het was niet de eerste keer dat hij dat flikte overigens.

Dit keer prijkt Jan Beugel – in de wandelgangen vaak ‘de burgemeester van Westerbork’ genoemd –  op de vierde plaats en die moet haalbaar zijn. Of dat met evenveel voorkeurstemmen gebeurt als de vorige keer is de grote vraag. Bij de PvdA is die wens wel de vader van de gedachte.

 

Opvallend is wel dat de zittende raadsleden Bennie Muskee (begrijpelijk, afgaande op zijn gezondheid) en Rieja Raven op respectievelijk plaats 6 en 9 prijken. Maar daar moet in het laatste geval kennelijk niets achter gezocht worden.

Uitslag

Hoe leuk zou het zijn dat de bestuurlijke verhoudingen in het college van B&W eens grondig zouden wisselen. Dat ook anderen eens iets kunnen laten zien en tonen wat ze bestuurlijk waard zijn. Natuurlijk is enige continuïteit van bestuur niet onaangenaam. Maar ik hoop dat, mocht het net als de vorige keer gebeuren, de partijen die verliezen (PvdA en CDA) niet opnieuw op het college-pluche plaats nemen. Je moet (over)winnaars ook eens wat gunnen.

Dat er wat te kiezen valt is helder. Dat er tijdens deze campagne nog het nodige valt uit te leggen ook. En nog beter: dat er vooral met de inwoners helder, tijdig en veelvuldig gecommuniceerd wordt over wat de politiek nu wil en niet wil.

Praten met de inwoners buiten verkiezingstijd is beter dan alleen in die weken voor de campagne.

Wat dat betreft ligt er eveneens een zware taak op de schouders van de eind vorig jaar benoemde nieuwe burgemeester Mieke Damsma (D66).

De roerige ruzieachtige tijden liggen gelukkig achter ons. Op naar de stembus voor  de volgende verkiezingen van uw en mijn gemeenteraad. Het woord is aan ONS!!!!!

 

 

 

NIEUWS

Drie dagen nadat ik dit blog schreef en opperde dat Johan Koster wel eens de geheime VVD-kandidaat voor het wethouderschap in Midden-Drenthe kon zijn, kwam de Krant van Midden-Drenthe vandaag met de volgende publicatie.

Heel goed dat de liberalen vroegtijdig met openheid voor de verkiezingen komen over wie hun dagelijkse bestuurder in B&W kan/zal worden. Acht jaar geleden werd daar nog super geheimzinnig over gedaan en moest tijdens een debat in Beilen door de debatleider onthuld worden dat ex-raadsgriffier Jannes Pit de liberale kandidaat zou zijn. Vier jaar geleden was lijsttrekker Marc Bosscha eerst wel en daarna weer geen wethouders-kandidaat. Nu schenken de liberalen dus tijdig klare wijn.

De partij die rondom de voorgedragen wethouders-kandidaat muisstil is is het CDA. Vier jaar geleden werd er al gefluisterd dat toenmalig lijsttrekker Robert Brouwer kandidaat was, maar dat hij niet mocht omdat hij geen ervaring in de gemeenteraad had. Nu heeft hij die ervaring dus wel, ook al is het niet opvallend geweest.

Tijdens de debatten kan hij de komende weken mooi in de luwte blijven en geen foute dingen roepen, die het CDA nadien parten kan spelen. Toch zou het het CDA sieren als ze ook de naam van hun kandidaat prijs geven. Valt er echt wat te kiezen.

 

 

 

 

Update

Ik beloofde mijn mede-lotgenoten, twijfelaars over een his-ablatie, mensen met boezemfibrilleren en andere lezers van mijn blog een update te schrijven na het vervangen van mijn pacemaker door een ICD. Dat heeft nogal wat voeten in de aarde gehad. Zie hier het verslag wat er zich in 9 dagen Isala Klinieken begin juni 2015 voltrok.

ICD : DOMME DIKKE VETTE PECH

“Ik baal hier enorm van. Dit gebeurt zelden of nooit met de rechterdraad. En dat het uitgerekend jou moet overkomen.” Cardioloog dr. Peter Paul Delnoy zegt het ingetogen op vrijdag 12 juni 2015, even voor zeven uur ‘s avonds, als hij op het voeteneind van mijn ziekenhuisbed zit op kamer 145 van de afdeling Cardiologie van de Isala Klinieken in Zwolle.

Vier dagen ervoor heeft hij de pacemaker en twee geleidingsdraden naar de rechter-boezem en rechter-hartkamer uit mijn lijf gepeuterd en een ICD (Implanteerbare Cardioverter Defibrillator) en twee nieuwe geleidingsdraden naar mijn rechter- en linker-hartkamer met de nodige precisie erin gezet gedurende een drie uur durende operatie.

(Zie ook mijn blog ‘Van pacemaker en his-ablatie naar ICD’ van 6 juni 2015 over wat er allemaal stond te gebeuren op 9 juni j.l.: http://henktenoever.nl/blog/2015/06/06/van-pacemaker-en-his-ablatie-naar-icd/)

Om hier direct maar met de conclusie te beginnen: de ingreep op dinsdag 9 juni is prima verlopen, alleen het eindresultaat was niet zoals gewenst, gehoopt en gedacht. Op woensdag 10 juni, de dag na de ingreep, kwam Peter Paul Delnoy ook al aan mijn bed. Toen nog op de Short Stay afdeling van de afdeling Cardiologie. Gedurende ruim een uur gaf hij mij duidelijke, gedetailleerde informatie over wat en hoe hij een en ander gedaan had. En we spraken over allerlei andere zaken, bijvoorbeeld over de communicatie tussen arts en patiënt en over het onderzoek van Boston Research (de maker van mijn ICD en de geleidingsdraden) waar ik op verzoek van hem aan mee doe.

“Maar,” zeg ik op die woensdagmorgen tegen de cardioloog, “het voelt niet goed in mijn borstkas. Het is net of aan de binnenkant, ter hoogte van mijn hart, iemand ‘hamertje-tik’ zit te spelen.” Ik voelde daar in zittende houding de hele tijd kleine schokjes, in cardiologisch vakjargon ook wel hikjes genoemd. Of om het nog anders te formuleren; ik voelde in het (pacemaker)ritme van het hart steeds kleine elektrische stroomstootjes op het linkerdeel van mijn  borstkas.

Op het moment dat hij er is zul je net beleven dat die schokjes amper voelbaar zijn. Maar gedurende deze woensdag wordt het alsmaar erger en ‘s avonds voelt verpleegkundige Diana ze nadrukkelijk. “We noemen dat ook wel stimulering van het diafragma,” licht ze toe.

Creatief met kurk

Hoe het ook genoemd wordt, het voelt niet fijn en het voelt niet goed. De volgende (donder)dag wordt er door de ICD-technicus naar gekeken. Dat gebeurt. En hoe. Zeer nauwgezet. Anderhalf uur lang. Ze doen dat met een muis, die ze op de borstkas op de ingebrachte ICD leggen en voeren vervolgens allerlei metingen uit, waarmee ze precies in de computer kunnen analyseren hoe de ICD werkt, of de draden contact hebben met beide hartkamers en hoeveel ‘stroom’ er door heen loopt. In de ICD zit een pacemaker-functie en die moet werken, want na mijn his-ablatie in 2012 ben ik voor het aansturen en reguleren van mijn hartslag 24 uur per dag daarvan afhankelijk. Medische technologie en wetenschap anno 2015.

Maar…… de schokjes, de hikjes zijn opeens weg. Ik bedank ICD-technicus Jurjen daar heel hartelijk voor en vraag hem hoe hij dat gefikst heeft. “Noem het maar creatief met kurk,”  zegt hij met een lichte glimlach. “Maar ik moet nu wel eerst met de cardioloog overleggen” en hij loopt weg. Om een kwartier later terug te komen met de mededeling dat het binnenin niet zit zoals het hoort, maar dat ik daar later meer informatie over zal krijgen.

En die informatie krijg ik die middag ook van physician assistant Mark. Hij legt uit dat mogelijk de geleidingsdraad in de rechter-hartkamer niet goed zit.

Om 17.30 uur moet ik opnieuw naar de ICD-kamer om nog meer onderzoeksgegevens op tafel te krijgen. Jurjen doet dat met een vertrouwenwekkende nauwgezetheid, maar aan zijn gezicht zie ik dat er iets niet goed is. Wat? Daar geeft hij geen antwoord op. Dat is des cardiologens.

Congres

Toeval of niet, maar Peter Paul Delnoy is die donderdag en vrijdag op een congres, waar hij als vooraanstaand cardioloog zal spreken over ‘Leadless Pacing, een reële belofte?”  Maar binnenshuis is nog voldoende know how aanwezig om een analyse van mijn klachten en onderzoeksgegevens te maken.

 

Om 18.15 uur komt physician assistant Mark mijn kamer binnen en doet uit de doeken wat er mogelijk mis is (gegaan). “Hou je maar even vast,” zegt hij als startzin. “Het kan zijn dat de draad in de rechter-hartkamer niet op de juiste plaats zit. Maar ze houden er ook rekening mee dat de draden verwisseld zijn en niet juist zijn aangesloten op de ICD.”

Samenvattend: ik moet opnieuw geopereerd worden. Hoe dan ook. Wanneer? Dat is de vraag. Mogelijk al de dag erop, vrijdag. Anders de week erop. En….. ik moet ogenblikkelijk weer naar de ICD-kamer om de ‘shock-functie’ uit te laten zetten. Want, stel als de draden wel verwisseld zijn, dan krijg ik die shock, die elektrische ‘stroomstoot’ bij een forse ritmestoring of hartstilstand in de verkeerde hartkamer. Dat kan niet de bedoeling zijn.

Domme dikke vette pech

Mijn wereld wordt even wat klein op dat moment. Boosheid, woede, verdriet, onbegrip, machteloosheid. Het is deze mix van gevoelens die door mijn lichaam giert. Hoe is het mogelijk: in maart 2012 een ablatie bij mij verknallen en dan nu dit. Hoeveel domme, dikke, vette pech kan een mens hebben? Zoveel dus.

Dat de draad in de rechter-hartkamer niet op de juiste plaats zit en mogelijk een zenuw triggert waardoor de ‘schokjes’ ontstaan, dat kan ik nog begrijpen. Maar de draden verwisselen bij de aansluiting? Nee, dat wil er bij mij niet in.

Natuurlijk, alles is mogelijk en fouten maken is menselijk. Maar met een arts als Peter Paul Delnoy aan de operatietafel, iemand met zoveel kennis en kunde en ervaring, iemand die zo nauwgezet en secuur werkt, nee zo’n man kan in mijn beleven de draden niet verkeerd hebben aangesloten.

Empathie

Na nog het nodige onderzoek de dag erna op vrijdag 12 juni is Peter Paul Delnoy die avond op de rand van mijn bed ook stellig. “De draden zijn niet verwisseld. Dat weet ik bijna 100 procent zeker. Natuurlijk, je kunt altijd een fout maken, maar de draden van Boston, die jij hebt, hebben zelfs een kleurtje voor de aansluiting.”  Ik geloof hem, voor 100 procent.

Voor zover hij zich kan herinneren is het ooit één keer eerder gebeurd bij een patiënt dat de rechter geleidingsdraad – samen overigens met de linker draad – problemen gaf. Dat ik na die primeur de eer heb om in dat unieke lijstje te worden opgenomen kan me gestolen worden.

Met zijn empathische en communicatieve klasse zorgde Peter Paul Delnoy ervoor dat ik volop vertrouwen in hem bleef en blijf houden. Hij geeft een duidelijke uitleg over wat er bij de tweede ingreep (revisie noemen ze dat in het ziekenhuis) allemaal gaat gebeuren. “Good Luck Peter Paul,” schrijf ik in mijn dagboek.

Er komt een nieuwe deadline voor de tweede ingreep: maandagmorgen 15 juni en ik ben als eerste om 8.00 uur aan de beurt. En er maar één die dit mag doen: dat is hij!!

Het weekend duurt lang en vanzelfsprekend spoken dan allerlei dwaze gedachten door je hoofd. Want er moet in een verse operatiewond gesneden worden, de ICD moet er weer worden uitgehaald en wat gebeurt er met de draden? Ik hoor de aardige narcotiseur weer naast de operatietafel, die op medelevende wijze vertelt dat hij je opnieuw heerlijk in slaap gaat sussen.

Maandagmorgen 15 juni is operatie-assistent Boudewijn met zijn rustgevende stem de eerste die me op mijn gemak stelt. Peter Paul Delnoy en zijn team verzamelen zich rondom mij, we praten nog wat en om 2 minuten voor 8 zeil ik heerlijk weg in de narcose om om 5 over half 11 weer een klok te zien op de verkoeverkamer.

Gelukkig korter dan de vorige keer en ik heb de narcotiseur ook nadrukkelijk gevraagd om daar waar mogelijk rekening te houden met de misselijkheid na afloop, waar ik de eerste keer onbedaarlijk veel hinder van heb ondervonden.

Vertrouwen

Na de ingreep heeft Peter Paul Delnoy nog met me gesproken, vertelt hij me op de woensdagmiddag erna, als hij mij thuis belt. Daar kan ik me niets van herinneren. Maar het telefoongesprek dat we die middag voeren is belangrijk voor me. Het weerspiegelt het vertrouwen dat ik in hem had, heb en hou als professional, als ervaren cardioloog die weet waar hij mee bezig is geweest. Hij ontrafelt ragfijn voor mij nog eens het proces van de eerste en de tweede ingreep; waar het mogelijk is mis gegaan en hoe het nu toch weer goed is gekomen.

Beiden verkeren we nu in een positie waar we alle twee niet verzeild hadden willen raken. Soms gebeuren die dingen in het leven. En deze kille constatering is hier gemakkelijker geschreven dan dat het proces zich tussen de oren voltrok, kan ik iedereen verzekeren.

En dan te weten dat de cardiologen van de Isala Klinieken in 2014 ruim 400 pacemakers en 550 ICD’s hebben geplaatst. Heel soms gaat er dan wel iets mis.

Op dinsdag 16 juni om 17.15 uur verlaat ik met anti-biotica pillen de Isala Klinieken in Zwolle. Pijnstillers moeten het leven de eerste week dragelijk  maken. Op 12 augustus a.s. verwacht cardioloog dr. Arif Elvan mij op zijn spreekuur. Hopelijk wijst de controle van de ICD dan uit dat ik ‘storingsvrij’  ben gebleven, dat de draden nog steeds vast zitten in mijn hartkamers en dat ik ook weer mijn rijbewijs bij het CBR (Centraal Bureau Rijvaardigheidsbewijzen) aan kan vragen.

Boston Research

En wat betreft de monitoring: op de slaapkamer staat een prachtig apparaat van Boston Research.  Als ik de handleiding mag geloven seint dit apparaat iedere nacht via Bluetooth en internet de gegevens van mijn ICD door naar een computer, waar vervolgens de deskundigen in de Isala Klinieken de ochtend erna kunnen  (uit)lezen of zich ook storingen in mijn hart(kamers) hebben voorgedaan.

De toekomst lacht weer. En om mijn vriend en collega Herbert Dijkstra te citeren: “Jij zegt steeds dat je een kut-hart hebt. Dat is niet waar. Je hebt een heel sterk hart. Anders zouden ze dit allemaal er niet aan kunnen veranderen en verbeteren en repareren.”

Of om de helaas veel te vroeg (2011) overleden en mij oh zo dierbare cardioloog dr. Willem Beukema aan  te halen: “Een mensenhart kan veel meer verdragen dan menigeen denkt.”  Daar hou ik mij aan vast.